Γράφει ο Χρήστος Αλεξίου
Μην με ψάχνεις στους άλλους. Εγώ δεν χωράω σε αντίγραφα. Δεν είμαι κάτι που μπορείς να βρεις σε άλλη εκδοχή, σε πιο ήπια, πιο εύκολη, πιο «βολική» μορφή. Ήμουν μοναδικός όταν ήμουν εκεί, κι ακόμα πιο μοναδικός τώρα που λείπω.
Μπορείς να ψάξεις, βέβαια. Να παλεύεις να βρεις το χαμόγελό μου σε κάποιον που χαμογελάει πιο συχνά. Να κυνηγάς τη φωνή μου σε λέξεις που ακούγονται πιο εύκολες. Να ψάχνεις την ένταση που σου έδινα σε αγγίγματα που είναι πιο χλιαρά. Αλλά το ξέρεις, το ξέρεις βαθιά μέσα σου, ότι δεν θα τη βρεις. Γιατί εγώ δεν ήμουν μια «τυπική περίπτωση». Εγώ ήμουν εγώ.
Δεν χωράω σε αντίγραφα. Δεν αντιγράφεται αυτό που είμαι, γιατί δεν φτιάχτηκα για να γίνω απλός. Δεν φτιάχτηκα για να είμαι εύκολος. Ήμουν καταιγίδα και ηρεμία μαζί. Ήμουν αυτό που ήθελες και αυτό που φοβόσουν. Κι όσο κι αν προσπαθείς να με ξεχάσεις, όσο κι αν θέλεις να με αντικαταστήσεις, κάθε φορά που κοιτάς κάποιον άλλον, θα βλέπεις κάτι: το κενό. Το κενό που άφησα εγώ.
Ξέρω, ίσως σου είναι πιο εύκολο να με ψάχνεις στους άλλους παρά να αποδεχτείς ότι χάθηκα. Ίσως προτιμάς τα «λίγα και ασφαλή» από το «πολύ και επικίνδυνο». Αλλά αν με έμαθες έστω και λίγο, ξέρεις ότι ποτέ δεν θα ήμουν μέρος μιας μετριότητας. Δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω «ένα ακόμα πρόσωπο» στη ζωή σου.
Μην με ψάχνεις λοιπόν. Δεν θα με βρεις. Κι αν κάποια στιγμή νομίσεις ότι με βρήκες, να ξέρεις ότι είναι μόνο μια φτηνή απομίμηση. Γιατί οι καταιγίδες σαν εμένα δεν έρχονται δύο φορές. Έρχονται, ανατρέπουν τα πάντα, και φεύγουν αφήνοντας πίσω τους τον απόηχο. Έναν απόηχο που δεν μπορείς να ξεχάσεις, ακόμα κι αν προσπαθήσεις.
Εγώ δεν χωράω σε αντίγραφα. Ήμουν, είμαι, και θα είμαι πάντα κάτι που δεν μπορείς να επαναλάβεις. Και αυτό είναι που με κάνει να αξίζω.