Μην με αφήσεις να φύγω πάλι μόνη μου.

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Έμαθα να φεύγω.
Από τα λίγα.
Απ’όπου ένιωθα να περισσεύω.
Από τα μέτρια.
Απ’όπου ένιωθα να αναλώνομαι.

Έμαθα να αγαπάω.
Χωρίς ανταλλάγματα.
Χωρίς συμβιβασμούς.
Δίχως να με νοιάζει τι και πως.
Χωρίς γιατί και πρέπει.

Έμαθα να αγκαλιάζω.
Ναι, δεν ήξερα πριν.
Φοβόμουν ότι θα πονέσω τον άλλον.
Φοβόμουν την επαφή.
Ήταν κάτι πάνω από εμένα.
Τώρα όμως έμαθα.

Έμαθα να κοιμάμαι και να ξυπνάω μόνη μου.
Να αντέχω μόνη μου.
Να νιώθω καλά μόνη μου.
Να ταξιδεύω και να ονειρεύομαι μόνη μου.
Δεν ήταν εύκολο.
Όμως έμαθα.

Τώρα ναι.
Τώρα νιώθω έτοιμη.
Να πάω παρακάτω.
Αν θες πιάσε με από το χέρι και πάμε να ταξιδέψουμε παρέα.
Πού ξέρεις;
Ίσως σε αγαπήσω παραπάνω από τη μοναξιά μου και ξυπνήσουμε ένα πρωί μαζί.
Τι λες;
Πάμε;

Τώρα.
Τώρα που με έμαθα.

Μην με αφήσεις να φύγω πάλι μόνη μου.
Μην με αφήσεις να ονειρεύομαι πάλι μόνη μου.