Γράφει ο Βασίλης Μανωλάκης
Μέχρι να βρεις τον «μεγάλο» έρωτα, ζήσε τους αληθινούς. Ξέρεις, αυτούς που δεν χρειάζονται μεγαλοστομίες, σενάρια ή υποσχέσεις για «πάντα». Αυτούς που έρχονται και σε αρπάζουν απροσδόκητα, σαν ξαφνική καταιγίδα μέσα στο καλοκαίρι. Τους έρωτες που δεν μετριούνται σε διάρκεια αλλά σε ένταση.
Μην περιμένεις να χτυπήσει η πόρτα σου το παραμύθι με το λευκό άλογο και το happy ending. Αυτός ο «μεγάλος» έρωτας που όλοι μιλούν γι’ αυτόν, μπορεί να αργήσει. Ή μπορεί και να μην έρθει ποτέ. Αλλά μέχρι τότε, μην χάνεις το χρόνο σου κυνηγώντας κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Ζήσε.
Ζήσε τους έρωτες που καίνε, που σε αναστατώνουν, που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου. Τους έρωτες που δεν ξέρεις αν θα κρατήσουν, αλλά δεν σε νοιάζει γιατί κάθε στιγμή μαζί τους είναι γεμάτη ζωή. Κάποιες φορές θα πονέσεις. Άλλες θα νιώσεις ανίκητος. Αλλά αυτό είναι το θέμα. Να νιώθεις. Να είσαι ζωντανός.
Κάθε έρωτας που έρχεται στη ζωή σου είναι εκεί για κάποιο λόγο. Για να σου μάθει κάτι. Να σε σπάσει, να σε χτίσει, να σε ωριμάσει. Και, ίσως, για να σε προετοιμάσει για εκείνον τον «μεγάλο» έρωτα που ψάχνεις. Ίσως είναι οι αληθινοί έρωτες, αυτοί που δεν υπόσχονται τίποτα, αλλά σου δίνουν τα πάντα για λίγο, που τελικά θα σε κάνουν να καταλάβεις τι χρειάζεσαι, τι θέλεις και, κυρίως, τι δεν θα ανεχτείς.
Μην φοβάσαι να ζεις, να ρισκάρεις, να ερωτεύεσαι. Δεν υπάρχουν «λάθος» έρωτες. Υπάρχουν μόνο έρωτες που σε πήγαν λίγο παραπέρα. Που σου έμαθαν κάτι για σένα, που σου έδωσαν τη δύναμη να συνεχίσεις, ακόμα κι όταν νόμιζες ότι δεν μπορείς.
Μέχρι να βρεις τον «μεγάλο» έρωτα, λοιπόν, ζήσε τους αληθινούς. Μην περιμένεις τη στιγμή που όλα θα είναι τέλεια. Γιατί η αλήθεια είναι πως ο «μεγάλος» έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνάντηση όλων αυτών των αληθινών που σε διαμόρφωσαν. Και όταν τον βρεις, αν τον βρεις, θα είσαι έτοιμος. Γιατί πρώτα έζησες. Και αυτό είναι που μετράει.