Μ’έμαθες να ζω με την απουσία σου, και δεν μου λείπεις πια.

Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου

Και τώρα που μας άφησες να σκορπιζόμαστε από δω κι από κει, πώς νιώθεις; 
Πώς είναι ο εγωισμός σου; 
Ικανοποιήθηκε που κοιμόμαστε κι οι δυο σε ξένα μαξιλάρια; 
Χώρια απ΄ό,τι μας έδινε ζωή. 
Μακριά απ’ό,τι μας γέμιζε με πάθος. 

Πώς νιώθεις τώρα που όλα αυτά που κάποτε θελήσαμε “μαζί”, τώρα τα ζω με κάποιον άλλο; 
Τώρα που η ιστορία γράφεται για εσένα αλλά χωρίς εσένα; 

Θυμάσαι; Στο είχα πει ένα βράδυ, μην με μάθεις να ζω με την απουσία σου. 
Δεν θα είναι καλό για κανέναν από τους δυο μας. 

Κι εσύ με έμαθες, ακριβώς αυτό. 
Να ζω με την απουσία σου. Να ζω με τις μνήμες σου. 
Να ζω με τα σημάδια σου. 
Να μην μου λείπεις. Να μην σε αναζητώ. Να μην σε ψάχνω. 

Αλλά να μην ζω πια ούτε με εσένα, ούτε για εσένα. 
Μόνο που να, κάτι βράδια σαν κι αυτό, μου λείπει όλα όσα με έκανες να νιώθω. 
Μου λείπει ο εαυτός μου, όταν ήμουν μαζί σου.

Ελπίζω τώρα, ο εγωισμός σου, να είναι ευχαριστημένος. 

Τα κατάφερες μάτια μου.