Λόγο στο λόγο, δεν έμεινε τίποτα να πούμε..

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Λένε πως ο χρόνος, επουλώνει πληγές, ξεθωριάζει μνήμες και απαλύνει ακόμη και τους πιο δυνατούς πόνους. Όλα περνούν, εύκολα ή δύσκολα. Και μετά; Τι μένει μετά;
Κι αν καταλαγιάζει ο πόνος, μένει πάντα μια πικρία στο στόμα. Κι αν ξεθωριάζουν οι μνήμες, έρχεται πού και πού ένα αντικείμενο, ένα τραγούδι, μια φωτογραφία, να δώσει και πάλι φως και χρώμα στο παρελθόν. Κι αν κλείνουν οι πληγές, μένει πάντα το σημάδι, ένα σημάδι να σου θυμίζει πόσο πόνεσες, πόσα έδωσες, πόσα έχασες, αλλά και πόσο αγάπησες.

Είναι ο χρόνος ο καλύτερος γιατρός κι αυτοί που κάποτε ήταν κομμάτι σου, γίνονται κάποια στιγμή, απλοί γνωστοί. Ακόμη κι αυτοί που κάποτε ήταν η ζωή σου, γίνονται αναμνήσεις. Αυτοί που κάποτε ήταν οι πρώτοι που μάθαιναν κάθε τι καλό ή κακό που σου συνέβη, αυτοί που ήξεραν κάθε λεπτομέρεια της ζωής και της ψυχής σου, μένουν πίσω, μακριά από κάθε καινούριο σου βήμα, μακριά από κάθε αλλαγή. Μέσα απ’ το χρόνο που περνά, γίνονται όλο και πιο ξένοι…

Μ’ άφησες πίσω ή μήπως το έκανα εγώ; Τι σημασία έχει; Σημασία έχει πως έπαψες να είσαι κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητάς μου. Σημασία έχει πως πέρασαν στη λήθη κι οι όρκοι κι οι στιγμές. Σημασία έχει πως κάθε φιλί και κάθε πληγή, έγιναν πια ανάμνηση.

Και κάπως έτσι δεν είσαι πια το πρώτο τηλεφώνημα στη χαρά μου, δεν είσαι πια η πρώτη αγκαλιά στη λύπη μου. Δεν είσαι το λιμάνι, η φυλακή κι η ηρεμία μου. Και κάπως έτσι, δεν έχουμε πια τίποτα να πούμε