Γράφει η Γεωργία Ντούνη
Δεν είναι πως δεν πιστεύω πια στον έρωτα. Αντιθέτως, τον θεωρώ, την πιο όμορφη και δυνατή μορφή μαγείας που μπορεί να περάσει στη ζωή του ένας άνθρωπος.
Αλλά, κάπου ανάμεσα στις υποσχέσεις και τις πληγές, έμαθα να κρατώ απόσταση. Να χαμογελώ διακριτικά όταν κάτι αρχίζει να μοιάζει επικίνδυνα όμορφο.
Ο έρωτας με τρομάζει. Μου ξυπνάει όλα αυτά που κρατάω σε ησυχία. Με σπρώχνει μπροστά στην σκηνή και με βάζει να… εκτεθώ. Να επιτρέψω σε κάποιον να δει αυτό που πραγματικά είμαι. Μπορεί να ακούγεται λυτρωτικό αλλά είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον πλανήτη.
Ίσως, να αποφεύγω τον έρωτα γιατί κουβαλώ ακόμα τις σιωπές από σχέσεις που τέλειωσαν χωρίς εξηγήσεις. Ίσως, γιατί φοβάμαι πως, αν αφήσω κάποιον να μπει στη ζωή μου, θα χρειαστεί να ξαναμάθω να αποχαιρετώ.
Ίσως, να με τρομάζει ότι αυτό που θα δείξω όταν εκτεθώ θα το απορρίψει ο άλλος. Ή απλώς γιατί έχω μάθει να βρίσκω γαλήνη στη μοναξιά μου, εκεί που κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει. Ο χώρος ασφαλείας μου.
Κι όμως, όσο κι αν προσπαθώ να τον αποφύγω, ο έρωτας πάντα βρίσκει τρόπο να με πλησιάζει. Όχι με τον ίδιο τρόπο που πλησιάζει τους άλλους, κεραυνοβόλα και ακαριαία. Σε μένα έρχεται και σκάει τη «φούσκα» μου λίγο-λίγο.
Σε ένα βλέμμα, σε μια φευγαλέα αγκαλιά, σε μια συζήτηση που κρατά περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, σε ένα χαμόγελο που βγήκε ασυναίσθητα.. Ίσως τελικά να μην τον αποφεύγω στ’ αλήθεια, απλώς τον περιμένω να έρθει τη στιγμή που θα νιώσω έτοιμη να μείνω.
