Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα όταν συνηθίζει κάποιος στην απουσία σου φίλη μου;
Το ότι φτιάχνει μια καθημερινότητα, χωρίς εσένα.
Μαθαίνει να μην είσαι το πρωινό τηλεφώνημα, να μην είσαι το πρώτο άτομο που θα πάρει όταν γίνει κάτι πολύ αστείο που “μόνο” εσύ θα καταλάβαινες.
Η απουσία, ανοίγει ένα κενό, και τα κενά είναι για να καλύπτονται..
Και η πικρή αλήθεια στη ζωή μάτια μου είναι, πως “ουδείς αναντικατάστατος”, όσο σημαντικός, όσο ξεχωριστός κι όσο λατρεμένος και να είναι.
Το κενό που αφήνεις, αλλάζει τη συνθήκη.
Κι εκεί που ήσουν αναπόσπαστο κομμάτι, τώρα είσαι μια απλή ανάμνηση..
Τώρα πια οι φράσεις ξεκινάνε με ένα “θυμάσαι τότε πού..” γιατί στο σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα να πεις.
Θυμάσαι τότε που πίναμε καφέ και γελάγαμε;
Θυμάσαι τότε που ήσουν η πρώτη καλημέρα;
Θυμάσαι τότε που σε είχα έννοια;
Θυμάσαι;
Όσο εσύ αναζητούσες τον εαυτό σου, τη μοίρα, τους θεούς και τους πλανήτες, η ζωή συνέχισε να κυλάει χωρίς εσένα.
Οι μέρες χτίστηκαν χωρίς να σε περιλαμβάνουν.
Δεν άλλαξε το συναίσθημα, άλλαξε η έντασή του. Και δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον άλλο, που πια δεν του λείπεις. Που πια δεν έχει κάτι ουσιαστικό να σου πει, πέρα από τα τυπικά “τι κάνεις”, “πώς είσαι”. Δεν μπορείς να του πεις, γιατί δεν του λείπεις πια.
Γιατί η αλήθεια, θα σε πικράνει. Γιατί η αλήθεια είναι πως του έλειπες για καιρό..
Μέχρι που έπαψες να έχεις σημασία.
Ξέρεις οι σχέσεις (κι όχι δεν μιλάω για τις ερωτικές, αυτή τη στιγμή) θέλουν σκληρή δουλειά και παρουσία.
Το απουσιολόγιο στις φιλίες, έχει περιορισμένο χώρο.
Κι οι ευκαιρίες, δίνονται όλο και με μεγαλύτερη φειδώ.
Και το κυριότερο;
Τα αισθήματα, είναι δεδομένα. Η πόρτα για να επιστρέψεις, δεν είναι δεδομένα ανοιχτή..
Γιατί παύεις πια, να είσαι η έννοια..