Κι αν ο κόσμος λέει, εμάς τι μας νοιάζει;

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Ξυπνάμε όλοι με το τι θα πει ο κόσμος. Τι θα πουν για τα μαλλιά που άλλαξα λίγες μέρες πριν. Τι θα πουν για τη κοντή φούστα που φόρεσα όταν βγήκα να πιω το ποτό μου. Τι παπούτσια αγόρασα και τι δουλειά είναι αυτή που επέλεξα να κάνω. Για τον χωρισμό μου από τον δεκαετή σύζυγό μου και για τα κλάματά μου στη μία τα ξημερώματα. Για το πώς μεγαλώνω το παιδί μου και αν το θήλασα τους μήνες που έπρεπε. Αν θα μεγαλώσω την οικογένειά μου ή θα αφήσω το παιδί μου χωρίς αδερφάκι.

Άραγε, στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να μας νοιάζει η γνώμη των άλλων; Η απάντηση είναι όχι.

Το μόνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η κατάθλιψη που υπάρχει γύρω μας. Η βία στα σχολεία, στον δρόμο, στο σπίτι μας. Η παιδεραστία. Ο ρατσισμός. Ο πόλεμος που σκορπίζεται γύρω μας παντού. Ο σεξισμός στη δουλειά, στην παρέα, στην καθημερινότητα. Η ανθρωποφαγία, η κακία και τα στενά μυαλά. Οι αυτοκτονίες. Το μίσος και η αρνητικότητα. Οι αιφνίδιοι θάνατοι και ο εγκλεισμός.

Για αυτά, όμως, σιωπή. Σιωπή και απραξία. Για όλα τα σημαντικά, τίποτα, και για τα ασήμαντα, χαμός και φασαρία.

Καληνύχτα, λοιπόν, κόσμε. Εύχομαι κάθε μέρα που περνάει να μπορώ να γράφω μόνο για τα ευχάριστα, ώστε να μπορούμε να χαμογελάμε και να ελπίζουμε ξανά.