Και τώρα που πέρασε ο καιρός, να σαι καλά, αλλά μακριά μου!

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.

Κάνοντας τον απολογισμό της σχέσης μας καταλήγω οτι τελικα δεν εκανα τόσα λάθη οσα ισχυριζόσουν κι διατεινοσουν!
Δεν ημουν εγω αυτη που σε οδήγησε στο να φύγεις και να μας χωρίσεις!
Ίσως τελικα και να μην έφταιγα εγω εν τέλει που χωρισαμε, παρόλο που περασα ατελείωτα βραδια και πολλές μέρες να χτυπιέμαι και να κατηγορώ τον εαυτό μου οτι εγω έφταιγα για ολα,πως ισως ημουν πολυ λίγη για εσενα και πιθανόν αυτο το λιγο μου δεν αρκούσε για να καλύψει το πολυ σου!

Πως η αγάπη που σου ειχα, σε έκανε να ασφυκτιεις ή απο την αλλη οι ανασφαλειες μου σε οδηγησαν στο να ψάχνεις τρόπους φυγής και διέξοδο για να δραπετευσεις απο εμενα!
Απο εμένα που σε έπνιγα και σε καταπιεζα!
Πως εν γενεί έφταιγα εγω για ολα καθώς εσυ στα μάτια μου φαντάζες ως κατι το τέλειο και το μεγαλοπρεπές, ως κατασταλαγμένος και ώριμος!
Πλεον ωστοσο περασε ο καιρός και τον εκανα τον απολογισμο μου!
Και ξερεις τα κατάφερα και σε απομυθοποίησα!

Τωρα θα μου πεις οτι μπορει να οδηγήθηκα σε επισφαλη συμπερασματα για να τα πετύχω ολα αυτα αλλα αυτα εχω και για να ξερεις, με αυτα σταμάτησα να κλαίω και άρχισα να κοιμάμαι ήσυχη τα βραδιά ξανα!
Κι οσο λανθασμενα και να ειναι και υποκειμενικά δεν μπορει, καποια ψήγματα αλήθειας θα την εχουν μεσα!
Καποια αληθεια δικιά μου την οποια φροντισες όλον αυτόν τον καιρό που ημασταν μαζι να με κανεις να την χασω!
Θα μπορούσα να πω οτι φταίει το ξερό και αγύριστο κεφάλι σου αλλα αυτο εισαι εσυ…

Έτσι σε γνώρισα και σε αγάπησα, με τις τόσες ιδιοτροπίες σου και τα τόσα κολλήματα σου!
Στην πραγματικότητα αυτο που φταίει και χωρίσαμε ειναι ο φόβος της δέσμευσης που ειχες.

Βλεπεις απο ενα σημείο και μετα έπαψες να θεωρεις το εμεις μας σχέση και το αντιμετωπιζες ως δεσμό ή καλυτερα ως δεσμά που σε έκλειναν και σε περιόριζαν, που σου στερούσαν την ελευθερία σου και την ατομικότητα σου!

Τελικα κατάλαβα πως στον μικροκοσμο σου, ζουσες με την ψευδαισθηση οτι το δικό μας μαζί, σκότωνε για παντα το εγω σου!

Και κατέληξες να θεωρεις πιο σημαντικό τον εαυτούλη σου απο εμας τους δυο μαζι!
Όχι γιατι δεν σου αρκούσα -καθε αλλο- απλα γιατι εσύ δεν μπορουσες να μάθεις να ζεις χωρις εσενα και να αρχίσεις να ζεις με εμας!
Δεν βαριέσαι!
Τωρα στεγνώσανε και τα δάκρυα και ξεπεράστηκαν ολα μαζι με εσενα!
Ζησε!
Αλλα μακριά απο εμενα!
Μην ξανάρθεις εδω και αρχίσεις παλι τα ιδια!
Τα ειπαμε!
Να εισαι καλα!
Απο μακριά και αγαπημένοι!

LoveLetters