Και εκείνες τις ημέρες σκεφτόμουν…

Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου

Πώς γίνεται να νιώθω πως ταιριάζουμε τόσο πολύ και ταυτόχρονα να αισθάνομαι πως διαφέρουμε πολύ; Φουσκώνω από χαρά όταν βρίσκομαι κοντά σου. Αγαπώ τόσο πολύ τον τρόπο που με κοιτάζεις τόσο γλυκά, τον τρόπο που με προστατεύεις, τον τρόπο που χαϊδεύεις απαλά τα μαλλιά μου. Όλα είσαι εσύ, και αγαπώ εσένα.

Αγαπάς τον τρόπο που χαϊδεύω απαλά το μπράτσο σου, εκεί που φαίνεται όλη η δύναμή σου. Αγαπάς να με παρατηρείς, και νιώθω όλο και περισσότερο ερωτευμένη. Όλα είμαι εγώ, και όλα είσαι εσύ.

Πώς είναι όμως δυνατόν, ύστερα από τόσον καιρό που είμαστε μαζί, να έχω την ανάγκη να απομακρυνθώ;

Η καθημερινότητά σου δύσκολη. Κι εγώ, σαν κερί αναμμένο, περιμένω να βρεις τον χρόνο να είμαστε μαζί. Και ονειρεύομαι… Θέλω μόνο μαζί σου να είμαι. Το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, η συμβίωση! Και για εμάς δείχνει σαν εμπόδιο.

Πώς γίνεται οι ασχολίες σου να μας απομακρύνουν από το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο, τη συμβίωση;

Και ολοένα τα ίδια και τα ίδια σε ρωτάω…

Και ποτέ δεν λαμβάνω τις απαντήσεις που αναζητώ. Μόνο στα όνειρά μου υπάρχουν πόθοι κρυφοί. Και δεν θέλω να σε χάσω – μόνο μαζί σου θέλω να είμαι. Πώς να διαχειριστώ αυτό το εμπόδιο που στέκεται ανάμεσά μας; Κοίτα, Αλί, με πόσες ερωτήσεις βομβαρδίζω το μυαλό μου. Και όλες αυτές οι ερωτήσεις γίνονται ανασφάλειες. Γίνονται θυμός. Η απουσία σου στη δική μου καθημερινότητα με βαραίνει συναισθηματικά – μη σου πω και ψυχικά.

Όταν αγαπάς, αυτό δεν θέλεις; Συμβίωση, ή έστω επαρκή χρόνο με τον σύντροφό σου.

Ο συμβιβασμός με τα λίγα ή τα λιγότερα μόνο ασχήμια φέρνει στη ζωή.

Τι να το κάνεις; Μονολογώ και συνεχίζω να πορεύομαι με τον ίδιο τρόπο. Εσύ εκεί, εγώ εδώ. Και κύκλους κάνουμε στη ζωή. Γιατί κοινή ζωή δεν μας περιμένει εμάς. Μονάχα δύο δρόμοι που διασταυρώνονται κάθε εβδομάδα. Ποτέ όμως μόνιμα.

Για αυτό σου λέω…

Ούτε τα λίγα, ούτε και τα λιγότερα να περιμένεις από κάποιον. Αξίζεις τα πάντα. Εκεί που χαμογελάς, να πηγαίνεις. Εκεί που μελαγχολεί η καρδιά, εσύ να φεύγεις. Ακούς; Άντε, πήγαινε τώρα να συνεχίσεις το μονοπάτι σου… και ποιος ξέρει…