Κάποιοι μιλούν για αγάπη. Εγώ μιλώ για το χάος που φέρνεις στη ζωή μου.

Γράφει ο Αλέξανδρος Παπακωνσταντίνου

Δεν ξέρω να σου πω μεγάλα λόγια. Δεν ξέρω αν αυτό που ζούμε μπορεί να χωρέσει σε λέξεις όπως «αγάπη» ή «σχέση». Το μόνο που ξέρω είναι ότι από τη στιγμή που μπήκες στη ζωή μου, τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Δεν φέρνεις γαλήνη. Φέρνεις φλόγες. Δεν μου δίνεις ηρεμία. Μου δίνεις ένταση.

Είσαι το χάος μου. Και ξέρεις κάτι; Αυτό μου αρκεί.
Είσαι το ξέσπασμα στη ρουτίνα. Η ανατροπή που δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν. Όταν μπαίνεις στο δωμάτιο, είναι σαν να ανατρέπονται όλα όσα νόμιζα δεδομένα. Η λογική μου καταρρέει, και μαζί της, ο κόσμος μου. Αλλά, για κάποιον λόγο, δεν θέλω να σταματήσει.

Κάποιοι ζητούν ηρεμία. Εγώ βρήκα το πάθος.
Δεν ψάχνω τον άνθρωπο που θα μου πει «όλα θα πάνε καλά». Ψάχνω τον άνθρωπο που θα με κοιτάξει στα μάτια και θα μου πει «πάμε, ό,τι κι αν γίνει». Κι αυτό είσαι εσύ. Δεν είσαι η ασφάλεια, είσαι η πρόκληση. Κι αυτό σε κάνει ακαταμάχητη.

Το χάος σου δεν είναι ελάττωμα. Είναι αυτό που σε ξεχωρίζει.
Μην περιμένεις από μένα να σου ζητήσω να αλλάξεις. Δεν θέλω να το δαμάσω. Θέλω να το ζήσω. Θέλω να καώ μέσα σε αυτό, να χαθώ, να βρω ξανά τον εαυτό μου μέσα στη δίνη που δημιουργείς.

Εσύ είσαι όλα όσα δεν μπορώ να εξηγήσω.
Κάποιοι μιλούν για αγάπη, σαν να είναι κάτι ήρεμο, κάτι ασφαλές. Εγώ μιλώ για σένα. Για τον τυφώνα που φέρνεις στη ζωή μου. Για το χάος που αφήνεις πίσω σου. Και, ξέρεις, δεν θα άλλαζα ούτε μια στιγμή από αυτό.

Γιατί, με εσένα, το χάος είναι πιο όμορφο από κάθε τάξη.