Γράφει η Ρόη Καπετάνου
Κάποιοι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ. Όχι γιατί μένουν κοντά σου, όχι γιατί τους βλέπεις, τους ακούς ή τους αγγίζεις. Δεν φεύγουν γιατί γίνονται κομμάτια σου. Ριζώνουν μέσα σου, εκεί που κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει. Γίνονται η φωνή στο κεφάλι σου όταν όλα γύρω σου σωπαίνουν. Γίνονται οι αναμνήσεις που σε κυνηγούν στις πιο άβολες στιγμές.
Μην νομίζεις, δεν το κάνουν επίτηδες. Ούτε εσύ το επέλεξες. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή σου με τρόπο που δεν μπόρεσες να αποφύγεις. Σε ταρακούνησαν, σε άλλαξαν, σε διέλυσαν και σε ξαναέφτιαξαν από την αρχή. Και ακόμα κι όταν έφυγαν, άφησαν πίσω τους κομμάτια που δεν μπορείς να αποχωριστείς.
Δεν είναι απλώς αναμνήσεις. Είναι τρόποι που γελάς επειδή σου έμαθαν να το κάνεις. Είναι λέξεις που δεν έλεγες ποτέ, αλλά τώρα τις λες σαν να ήταν πάντα δικές σου. Είναι τραγούδια που ακούς και ξαφνικά η καρδιά σου χτυπάει σαν να ζεις ξανά εκείνη τη στιγμή. Είναι το βλέμμα σου στον καθρέφτη που, κάποιες φορές, θυμίζει το δικό τους.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ, γιατί δεν είναι πια “εκείνοι”. Είναι εσύ. Είναι τα σημάδια που κουβαλάς, τα διδάγματα που πήρες, τα κομμάτια που άφησαν πίσω τους και έγινες εσύ. Δεν μπορείς να τους ξεχάσεις, ούτε να τους διώξεις. Δεν γίνεται. Είναι οι φωνές που σε κράτησαν ξύπνια, οι σιωπές που σου έμαθαν να αντέχεις.
Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο παράδοξο. Μπορεί να πονάει που έφυγαν, αλλά την ίδια στιγμή, δεν χρειάζεται να τους θρηνήσεις. Γιατί, στην πραγματικότητα, δεν έφυγαν ποτέ. Δεν ήταν προορισμένοι να μείνουν δίπλα σου, αλλά να γίνουν μέρος σου. Να ζουν μέσα σου με τρόπο που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει.
Κάποιοι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ. Κι αν κάποτε αναρωτηθείς γιατί τους σκέφτεσαι ακόμα, απλώς θυμήσου: είναι κομμάτια σου. Και αυτά τα κομμάτια είναι που σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα.