Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Κάποια μέρα κάποιος θα μπει στη ζωή σου και θα σε κάνει να καταλάβεις γιατί ποτέ δεν δούλεψε με κανέναν άλλον.
Δεν θα ‘ρθει πάνω στο άσπρο άλογο, γιατί κι αυτό έγινε ντεμοντέ.
Θα ‘ρθει με τα πόδια και θα σε αγκαλιάσει τόσο σφιχτά που θα λες τι έκανα τόσα χρόνια εγώ σε άλλες αγκαλιές.
Θα ‘ρθει και θα είναι τόσο αληθινός που θα ανακαλέσεις όλα τα ψέματα που έχεις φάει.
θα σου μιλάει και θα του μιλάς τόσο ανοιχτά που θα σκέφτεσαι αυτή είναι η αδερφή ψυχή μου.
Αυτός/αυτή γεννήθηκε για μένα, για το δικό μου κορμί, για την δικιά μου αγκαλιά.
Θα τρέφεις εμπιστοσύνη απ’ την πρώτη στιγμή και δεν θα έχεις ανασφάλεια καμία.
Θα σκέφτεστε την ίδια στιγμή, την ίδια ώρα τα ίδια πράγματα.
Θα γελάτε με τα ίδια αστεία, θα κλαίτε με τα ίδια πράγματα.
Δεν θα θέλετε να ξεκολλάτε από πάνω του.
Θα σας γεμίζουν τα ίδια πράγματα, θα σας συγκινούν τα ίδια.
Θα θέλετε να ζήσετε μαζί του το υπόλοιπο της ζωή σας.
Θα θέλετε να τον/την φροντίζετε με τέτοια απαράμιλλη στοργή.
Δεν θα κουράζεστε ποτέ να του δίνετε, γιατί η ευτυχία του/της έχει γίνει ο αυτοσκοπός σας.
Θα αγαπάτε ότι είναι δικό του/δικό της, γιατί το αγαπάει αυτός/αυτή.
Γιατί κάποια στιγμή θα καταλάβετε, γιατί δεν δούλεψε τίποτα με κανέναν άλλο.
Γιατί δεν ήταν αυτός/αυτή!
