Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Είναι καιρός τώρα που για ένα πράγμα παρακαλάω. Ένα μονάχα θέλω.
Να ξυπνήσω ένα πρωί και να σε μισώ. Ξέρω πως δεν μπορώ να σε ξεχάσω.
Έστω λοιπόν να εξαφανιστεί κάθε θετικό συναίσθημα μέσα μου. Να μη με νοιάζεις, να μην πονάω.
Η έλλειψη σου να μη δημιουργεί κενό στην καρδιά μου. Αυτό μονάχα θέλω.
Δεν έχω αυταπάτες, δεν παρακαλάω μία μαγική ουράνια δύναμη να σε φέρει πίσω.
Μονάχα να απαλύνει τον πόνο, να γιατρέψει την πληγή που υπάρχει μέσα μου. Να μη με νοιάζει τι κάνεις, πως είσαι, αν με σκέφτεσαι, αν πονάς όσο πονάω και εγώ. Να μη με ενδιαφέρεις.
Προσπαθώ να σε δω με τα μάτια της λογικής, όχι με εκείνα που σε ερωτεύτηκα. Παλεύω κάθε μέρα και υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως δεν είσαι ο άνθρωπος που αγάπησα τότε.
Προσπαθώ. Αλλά η προσπάθεια αυτή είναι σαν κραυγή. Κραυγή για βοήθεια.
Το μόνο που θέλω είναι να ξυπνήσω μια μέρα και να μην υπάρχεις σε κάθε κύτταρο μου. Να μην υπάρχεις στις σκέψεις μου, στα τραγούδια που ακούω, στα ποιήματα που διαβάζω, στις λέξεις που σκαρώνω, μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Μακάρι να μπορούσα να σε διαγράψω όσο εύκολα το έκανες εσύ. Γιατί τελικά από τους δυο μας ήσουνα πιο δυνατός ή αυτός που δεν ένιωσε τόσα, που δεν έχασε τόσα.
Πάντα μέσα μου θα σε κατηγορώ. Θα σε κατηγορώ γιατί μας χρωστάς. Δε μας έδωσες την ευκαιρία. Μόνο να σε μισήσω θέλω. Τίποτε άλλο.
