Θα μιλάμε πάντα με λέξεις κι ας είναι και παράφωνες..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη.

Γιατί φωνάζεις;
-Συγγνώμη…
Συζητάς με τις ώρες, μπερδεύεις τα λόγια σου. Απ’ το θυμό σου χύνεις τον καφέ και σπας την αγαπημένη σου κούπα σε κομμάτια. Ξεσπάς στο χαρτί και σκηνοθετείς εικόνες μοντάζ στο μυαλό.
Γιατί;
Δε χρειάζεται να μιλάς με τις λέξεις.
Οι λέξεις είναι πέπλα που ξεθωριάζουν στο πρώτο πλύσιμο, στο πρώτο συναπάντημα με το φως. Γρήγορα θέλουν αλλαγή, είναι από φτηνιάρικα υλικά που αγοράζεις από τον κάθε πλασιέ.
Γύρνα σελίδα και μίλα με βλέμμα.
Παρ’ το σακάκι, βάλε κραγιόν, χώσου στο μετρό και κυνήγα. Ξέρεις τη δουλειά, ξέρεις το χώρο. Ένα παγωμένο βλέμμα έξω από τη τζαμαρία του γραφείου αρκεί. «Θύμωσα», λένε τα μάτια και φωνάζουν πιο δυνατά από τον πίνακα του Μούνγκ που έχεις στο σαλόνι.
Ο νέος τίτλος θέλει καθαρά γράμματα, χωρίς πολλή σκέψη.
Το «Είμαι καλά» ας γίνει χαμόγελο και το «Σ’ αγαπώ» ας γίνει λουλούδι.
Το λουλούδι του Εξυπερύ που είναι διαφορετικό απ’ όλα τ’ άλλα. Ανθίζει μονάχα από τα δάκρυα του πρίγκιπά του και χαμογελά μονάχα από το άκουσμα της φωνής του.
Οι υποσημειώσεις είναι πολλές. Βλέπεις, δε σου φτάνει το μπλοκ για να γράψεις. Πάρε τους ήχους και φτιάξε το πάζλ.
Το κομμάτι των «Beatles», η γνωριμία σας. Το κομμάτι «Λιωμένο Παγωτό», το πρώτο φιλί. Το κομμάτι «Πυξίδα» έφερε τον έρωτα. Αν δεν τέλειωσες πρόσθεσε κι άλλα.
Έχουμε τόσες αισθήσεις… Κι όμως ακόμα συνεχίζουμε να μιλάμε με λέξεις… Οι λέξεις είναι παράφωνες… Πώς να σταθούν πλάι στο σονέτο της καρδιάς;

LoveLetters