Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Ξαφνικά ήρθε ο πόνος, σαν χαστούκι που δεν το περιμένεις. Δεν είναι τίποτα στο χέρι σου, δε διορθώνεται ό,τι κι αν κάνεις. Απλά περιμένεις να περάσει ο πόνος. Δε θες κανέναν και τίποτα, η απογοήτευση σε μετέτρεψε σε στρείδι. Οι απώλειες η μία πίσω από την άλλη σε έκαναν να πιστεύεις πως τα όμορφα τελείωσαν μια για πάντα.
Μπορεί οι γύρω σου να σε παρεξηγήσουν, αλλά όποιος πόνεσε θα σταθεί υπομονετικά και θα σε παρατηρεί από απόσταση. Διότι όποιος αγαπάει κατανοεί τον προσωπικό χρόνο που χρειάζεσαι για να ανοίξεις ξανά ώστε να μπει το φως.
Εκεί λοιπόν που θα πιστεύεις πως όλα έχουν τελειώσει, πως τίποτα δε θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα, έρχεται η ζωή να σε διαψεύσει ακόμη μια φορά. Εκεί που έχεις ξεχάσει να ζεις, να ονειρεύεσαι, να περιμένεις ένα όμορφο συναίσθημα και μια στιγμή ευτυχίας, εμφανίζεται από το πουθενά το καλύτερο που σου έχει συμβεί.
Ίσως να είναι αυτό που σου έστειλε η ζωή για να επιβεβαιώσει τη φήμη που λέει πως “μετά την καταιγίδα, πάντα θα βγαίνει ο ήλιος”. Να το αγκαλιάσεις και να το αγαπήσεις ως κάτι πολύτιμο, μην αναρωτηθείς αν αξίζει να δώσεις μια ευκαιρία. Αξίζει πάντα. Γιατί σε εκείνον τον άνθρωπο μπροστά που θα αναρωτηθείς αν αξίζει να του δώσεις μια ευκαιρία, εννιά στις δέκα φορές είναι ο ήλιος που θα φωτίσει τα σκοτάδια σου. Αμφιβάλεις επειδή οι απογοητεύσεις ήταν πολλές και συνεχόμενες.
Θα είναι ο άνθρωπος που θα σε κάνει να χαμογελάς κάθε μέρα πολύ! Θα είναι ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει με τα ελαττώματά σου και θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή θα σε αποδεχτεί όπως κανείς άλλος γιατί θα σε ερωτευτεί δυνατά και πολύ! Ζήσε το και μη διστάσεις ούτε λεπτό και μην κοιτάξεις πίσω σου καθόλου. Κάποτε τα άσχημα τελειώνουν και έρχονται μόνο τα καλά.