Γράφει η Τζένη Ζάικου
Τελευταία μέρα του Σεπτεμβρίου, μια απόδειξη πως όλα τα κακά, όσο κι αν μας πόνεσαν, όσο κι αν νομίζαμε ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ, πάντα θα απομακρύνονται από εμάς τόσο γρήγορα όσο είχαν έρθει.
Πολλοί βρίσκουν τη διαδικασία του φθινοπώρου – τα δέντρα που απογυμνώνονται, τα φύλλα που αλλάζουν χρώμα και αφήνουν το πρώτο κρύο αεράκι να τα παρασύρει – καταθλιπτική.
Εγώ, όμως, τη βιώνω και την αντιλαμβάνομαι με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ζηλεύω τα δέντρα αυτή την εποχή. Όπως αυτά αφήνουν κάθε βάρος, κάθε κομμάτι που δεν τους ανήκει πλέον και δεν τα χαρακτηρίζει, να φύγει, έτσι θα έπρεπε να κάνουμε και εμείς οι άνθρωποι.
Είναι μια τόσο υγιής και αναμενόμενη διαδικασία, που γίνεται αυτόματα και αβίαστα. Η μαγεία της φύσης. Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να κάνουμε κι εμείς: αναλόγως με την εποχή, τα συμβάντα, τις ανάγκες μας, να αφήνουμε τα βάρη να γλιστρούν από πάνω μας και να ξελαφρώνουμε. Να δεχτούμε ό,τι έπεται, να αγκαλιάσουμε τη φύση μας και την ανάγκη μας για αλλαγή.
Το φθινόπωρο για μένα δεν συμβολίζει μόνο τη μεταμόρφωση. Συμβολίζει την ανακούφιση, τη γαλήνη, την ηρεμία του να μπορείς να είσαι αυτό που νιώθεις, ακόμα κι αν μοιάζεις με ένα δέντρο γεμάτο γυμνά κλαδιά. Θα ‘ρθει και η άνοιξη, και θα ανθίσεις ξανά – και αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε.
Μα, για τώρα, μπορείς να νιώσεις ελεύθερος να ρίξεις τα φύλλα σου, για να ξεκινήσει το ταξίδι της μεταμόρφωσης και της αναγέννησης. Τίποτα δεν θα ήταν τόσο όμορφο, τόσο θαυμαστό, αν βρισκόταν μόνιμα σε μια τελειότητα. Οι αλλαγές και οι ατέλειες είναι αυτές που μας κάνουν μοναδικούς.
Ας παραδειγματιστούμε, λοιπόν, από τη φύση, που τόσο όμορφα μας διδάσκει τον κύκλο της ζωής.
Other Articles
