Γράφει ο Μιχάλης Στεφανίδης
Κοίτα γύρω σου. Ο καθένας δείχνει μια ζωή που μοιάζει τέλεια.
Φίλτρα, φωτογραφίες, επιτυχίες, ψεύτικα χαμόγελα.
Κι εσύ, κάπου ανάμεσα, αρχίζεις να πιστεύεις πως μένεις πίσω.
Πως δεν είσαι αρκετός. Πως κάτι σου λείπει.
Είναι εύκολο να παγιδευτείς στη σύγκριση.
Είναι το πιο ύπουλο παιχνίδι του μυαλού — αυτό που σε κάνει να μετράς την αξία σου με ξένα δεδομένα.
Κοιτάς ποιος προχώρησε πιο γρήγορα, ποιος έχει περισσότερα, ποιος φαίνεται πιο ευτυχισμένος.
Και κάθε φορά, μικραίνεις λίγο μέσα σου.
Ζούμε σε μια εποχή που η ζωή των άλλων παρελαύνει μπροστά στα μάτια μας.
Σε δευτερόλεπτα, βλέπεις όσα παλιά δεν μάθαινες ποτέ.
Κι όμως, δεν βλέπεις την αλήθεια — μόνο το περιτύλιγμα.
Βλέπεις χαμόγελα, όχι νύχτες χωρίς ύπνο.
Βλέπεις επιτυχίες, όχι ήττες.
Βλέπεις λάμψη, όχι αγωνία.
Η σύγκριση όμως δεν ήταν ποτέ δίκαιη.
Γιατί συγκρίνεις τη δική σου πραγματικότητα με την εικόνα κάποιου άλλου.
Και αυτό είναι σαν να παίζεις ένα παιχνίδι που είναι χαμένο από την αρχή.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή σου.
Κανείς δεν κουβαλά τις ίδιες εμπειρίες, τα ίδια τραύματα, τις ίδιες νίκες.
Είσαι ένα μοναδικό μείγμα στιγμών, επιλογών και συναισθημάτων.
Και κανένα like, καμία επιβεβαίωση δεν μπορεί να ορίσει την αξία σου.
Σταμάτα να μετράς τον εαυτό σου με νούμερα.
Η ψυχή δεν έχει μεζούρα.
Δεν γεννήθηκε για να συγκρίνεται, αλλά για να δημιουργεί, να νιώθει, να εξελίσσεται.
Θα υπάρξουν πάντα άνθρωποι πιο «όμορφοι», πιο «πετυχημένοι», πιο «τέλειοι».
Μα δεν υπάρχει ούτε ένας που να είναι εσύ.
Κι αυτό, αν το καταλάβεις, αλλάζει τα πάντα.
Η σύγκριση σε μικραίνει.
Η αυθεντικότητα, σε λυτρώνει.
Και ο μόνος αγώνας που αξίζει να δώσεις, είναι αυτός με τον χθεσινό σου εαυτό.
