Γράφει ο Πάνος Θεοδώρου
Η αλήθεια είναι απλή, κι όμως όλοι προσπαθούμε να την περιπλέξουμε.
Καθόμαστε με τις ώρες να αναλύουμε το «γιατί» και το «πώς», να ψάχνουμε απαντήσεις σε κύκλους που δεν έχουν αρχή και τέλος.
Μιλάμε για όνειρα, για ευκαιρίες που χάθηκαν, για το timing που δεν βοήθησε.
Και στο τέλος, μένουμε στάσιμοι.
Γιατί η ζωή, όσο κι αν τη συζητάς, δεν αλλάζει με λόγια.
Αλλάζει με το πρώτο σου βήμα.
Όσο κάθεσαι και σκέφτεσαι το «πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή», η ζωή προχωρά.
Δεν περιμένει κανέναν.
Δεν σταματά για να σου δώσει χρόνο να ξεπεράσεις τους φόβους σου.
Η ευκαιρία, όσο κι αν θες να την προβλέψεις, δεν έρχεται με προειδοποίηση.
Έρχεται όταν κάνεις κίνηση.
Όταν αφήνεις πίσω την ασφάλεια του «ίσως» και πηγαίνεις προς το άγνωστο.
Όλοι έχουμε μια δικαιολογία για να μη δράσουμε.
Η δουλειά, οι συνθήκες, οι άλλοι άνθρωποι, το παρελθόν, το μέλλον.
Όμως, πίσω από κάθε «δεν μπορώ», κρύβεται πάντα ένα «δεν θέλω να ρισκάρω».
Κι αυτό είναι που σε κρατάει πίσω.
Η αναβολή, η υπερανάλυση, η ανάγκη για σιγουριά.
Μα καμία ζωή δεν χτίστηκε πάνω στη βεβαιότητα.
Όλα όσα αξίζουν ξεκινούν με αμφιβολία, με φόβο, με άγνωστο.
Το πρώτο βήμα δεν χρειάζεται να είναι μεγάλο.
Χρειάζεται μόνο να είναι αληθινό.
Ένα μικρό «ξεκινώ». Ένα «δεν θα περιμένω άλλο». Ένα «ως εδώ».
Κι από εκεί, όλα αρχίζουν να κινούνται.
Γιατί η ζωή αγαπά τους τολμηρούς, όχι τους αναλυτές.
Αυτούς που δοκιμάζουν, που πέφτουν και ξανασηκώνονται, που δεν ψάχνουν την τέλεια στιγμή αλλά τη φτιάχνουν.
Αν περιμένεις να φύγει ο φόβος για να δράσεις, θα περιμένεις για πάντα.
Αν όμως κάνεις το βήμα παρά τον φόβο, τότε αρχίζεις πραγματικά να ζεις.
Η ζωή δεν αλλάζει με σκέψεις.
Αλλάζει με πράξεις.
Με αποφάσεις που παίρνονται μέσα σε μια ανάσα και αλλάζουν για πάντα το επόμενο κεφάλαιο σου.
