Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη
Κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα μεγαλώνει η κόρη μας και πόσο πολύ δένεται μαζί σου. Και χαίρομαι πολύ για αυτό. Μπορεί να με κατηγορείς ότι ζηλεύω αλλά ειλικρινά κάτι τέτοιο δεν ισχύει και το ξέρεις καλά…
Το να σε βλέπω με την κόρη μας να παίζετε και να γελάτε με κάνει πολύ ευτυχισμένη. Για την ακρίβεια με κάνει να αισθάνομαι πολύ περήφανη και χαρούμενη για την επιλογή μου, για το γεγονός ότι σε διάλεξα για πατέρα των παιδιών μου. Γιατί μπορεί να σε κατηγορώ για τα πάντα, να σου χτυπάω όλα τα λάθη σου, να θεωρώ πως όταν κάτι δεν γίνεται με το δικό μου τρόπο δεν είναι σωστό και αναπόφευκτα όταν αποφασίζεις να κάνεις εσύ κάτι να λογίζεται ως «λάθος», ωστόσο όταν την ακούω πόσο «γεμίζει» το στόμα της κάθε φορά που σε φωνάζει «μπαμπά μου», όταν βλέπω στα ματάκια της πόσο χαίρεται που σε βλέπει, πόσο γεμίζουν τα χεράκια της όταν σε παίρνει αγκαλιά και δεν θέλει να σε αφήσει με τίποτα τότε καταλαβαίνω πως όσα στραβά και να έχεις πάνω σου έχεις και άλλα τόσα σωστά για να σε αγαπάει έτσι εκείνη… Οπότε ξέρω ότι δεν έκανα λάθος. Κι ας με κατηγόρησαν πολλοί όταν αποφάσισα να είμαι ξανά μαζί σου ύστερα από όλα όσα μας συνέβησαν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Χτες σας κοιτούσα πως παίζατε μαζί. Κυλιόσασταν και οι δύο στο χαλί και παίζατε με τα παιχνίδια της και τα γέλια σας ακουγόντουσαν και αντηχούσαν σε όλο το σπίτι. Ξέρεις, μπορεί πολλές φορές να μην είχες υπάρξει ο ιδανικός σύντροφος σε μία σχέση, πόσο μάλλον στη δική μας, να μην είσαι, ίσως, ο τέλειος σύζυγος αλλά είσαι ο ιδανικός και ο πιο τέλειος πατέρας για εκείνην! Και αυτό αυτομάτως σε καθιστά τον ιδανικότερο σύντροφο όλων, παρά τις οποιεσδήποτε στενοκεφαλιές σου και τα αμέτρητα λάθη σου. Σαν πατέρας είσαι το όνειρο κάθε παιδιού και αυτό οφείλω να στο αναγνωρίσω, όπως καθημερινά κάνει η ίδια σου η κόρη.
Θυμάμαι πως άλλαξε το ύφος σου, πόσο είχες στεναχωρηθεί, όταν σε ενημέρωσε ο γιατρός πως περιμέναμε κοριτσάκι. Ξέρεις, αυτά τα χαζά που μας πιάνουν εμάς τους γονείς, ότι ο πατέρας θέλει γιο για να τον πηγαίνει στο γήπεδο, να παίζει μπάλα κτλ και η μητέρα θέλει κόρη για να της κάνει τα μαλλιά κοτσιδάκια, να είναι ροζ κτλ. Και βλέπω εν τέλει πόσο «ροζ» κατέληξες να είσαι εσύ εξαιτίας! Πώς κατάφερε ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι να σε κάνει ότι θέλει, να σε κάνει να τρέχεις ξωπίσω της – εσύ!! – και να σε κάνει να γελάς ξανά σα παιδί μαζί της. Βλέπω μέσα από τα μάτια σου πως είναι να αγαπάς τον άλλον χωρίς να περιμένεις τίποτε από αυτόν, χωρίς ανταλλάγματα και να επιθυμείς μονάχα να τον κάνεις να γελάει και ξέρεις… αυτό είναι αληθινή αγάπη!
Δεν ξέρω πως είναι να είσαι πατέρας, ούτε μπορώ να το καταλάβω άλλωστε, ξέρω, όμως, σίγουρα, πως είναι να είσαι ο δικός της μπαμπάς και πόσο πολύ γεμίζει η αγκαλιά της και η καρδιά της κάθε φορά που τρέχει καταπάνω σου!
Join the discussion