Γράφει η Γεωργία Χρυσός
Μετά από χίλια μύρια κύματα και από το τόσα που είχα περάσει, νιώθω πως βρίσκομαι στη καλύτερη φάση της ζωής μου, δεν είναι όλα ρόδινα αλλά έχω αποκτήσει τις δικές μου σταθερές βάσεις.
Επουλώσαν οι πληγές μετά από ένα χωρισμό που ο θησαυρός είχε αποδειχθεί άνθρακας, είχα την οικογένεια μου και λιγοστούς αλλά εκλεκτούς φίλους στο πλευρό μου να με νοιάζονται πραγματικά. Και επαγγελματικά είχα κατασταλάξει σε κάτι που με γέμιζε και θα ήθελα να αγκυροβολήσω.
Μεγαλώνοντας βλέπεις, όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα, τα σύννεφα που μπέρδευαν τα θέλω και τα ζητούμενα σου τα εχεις διαλύσει. Πλέον υπάρχει ξαστεριά και τα πιο ουσιώδη πράγματα για σένα φεγγοβολούν.
Αναγνωρίζεις όμως πως πάντα γυρνάς στο σπίτι, στο καταφύγιο σου, μόνη.
Πόσες ώρες μοναξιάς, πόσες μέρες, πόσα χρόνια έχεις να μετράς κορίτσι μου;
Νιώθεις την καρδιά και το μέσα σου σαν ηφαίστειο, ηφαίστειο ενεργό με τόσα συναισθήματα και τόση αγάπη φυλαγμένη.
Πλέον νιώθεις την ανάγκη να βρεις κάποιον να την μοιραστείς. Να βρεθεί ένας άνθρωπος να γκρεμίσει τα τείχη που έχεις υψώσει από φόβο και με θάρρος να σε κατακτήσει. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου και τη καρδιά σου. Είμαι σίγουρη πως ο πρώτος κερδισμένος θα είναι εκείνος γιατί μόνο αγάπη έχεις να δώσεις.
Η λάβα των συναισθημάτων σου δεν θα τον κάψει αλλά θα είναι η ανταμοιβή του για το τόσο θάρρος που είχε επιδείξει.
Θα γίνει και αυτό κάποτε κορίτσι μου, μέχρι τότε ηρέμησε την ατμιδική δράση του ηφαιστείου σου και όλα θα γίνου στην ώρα τους.