Εκείνος ο άνθρωπος, που φοβάσαι να μην χάσεις.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Σκέψου λοιπόν, μια μέρα, να γνώριζες έναν άνθρωπο που θα φοβόσουν να μην τον χάσεις.
Έναν άνθρωπο που θα μπει στη ζωή σου, και θα είναι έρωτας και αγάπη, φίλος, κολλητός, σύμμαχος και στήριγμά σου.
Ένας άνθρωπος που θα έρθει και δεν θα χρειαστεί να αναρωτηθείς αν θα φύγει ή αν θα μείνει στις μπόρες και θα βγείτε στην βροχή παρέα να βραχείτε.

Έναν άνθρωπο που δεν θα υπάρχει στην ζωή σου γιατί θα σε χρειάζεται, γιατί τότε δεν θα σε αγαπά.. θα σε χρειάζεται.
Έναν άνθρωπο που δεν θα μετρά τι έδωσε, τι πήρε, πόσα άφησε και πόσα θα πάρει κι ούτε θα αγαπά και θα αγαπιέται σύμφωνα με τη χρησιμότητά του.

Έναν άνθρωπο που θα σε αγαπήσει γι’αυτό που είσαι, όπως είσαι, επειδή είσαι και παρ’όλα όσα μπορεί να είσαι.
Εκείνος ο άνθρωπος που θα τον κοιτάς και θα λάμπεις, γιατί αυτός είναι ο έρωτας. Το φως, το χαμόγελο, η λάμψη όταν κοιτάς τον άνθρωπό σου.

Έναν έρωτα, ερωτευμένο με τον έρωτά σας και μέσα σε αυτό που θα ζείτε θα είστε κι οι δυο ελεύθεροι, ολόκληροι, γεμάτοι.

Γιατί στο τέλος της μέρας, για εκείνον τον άνθρωπο που θα σε ερωτευτεί, θα σε αγαπήσει και θα σε δεχτεί όπως κι αν είσαι, για εκείνον τον άνθρωπο που θα δεν θα σε καταλαβαίνει, θα σε νιώθει, κι όταν πέφτεις θα γίνεται το δίχτυ ασφαλείας σου για να σε κρατήσει.. για εκείνον τον άνθρωπο γίνονται όλα.

Γιατί στο τέλος της μέρας, σκέψου να γίνεις εσύ αυτός ο άνθρωπος.. για εκείνον τον έρωτα, που θα τα αξίζει όλα!