Εγώ έδωσα, εγώ φταίω, καλά να πάθω..

Γράφει η Κική Γ.

Έφτασα εδώ που έφτασα. Το λες και καλή ηλικία για απολογισμό, το λες και κορεσμό, το λες και πνίξιμο. Το σίγουρο είναι ένα. Καλύτερα να μην καταλαβαίνεις πολλά, προτιμότερο να αντιλαμβάνεσαι λίγα, σοφό να αναλαμβάνεις ελάχιστα, έξυπνο να μην υπόσχεσαι.
Όλο αυτό το φόρτωμα στη καμπούρα δεν το λες εμπειρίες, ούτε παράσημα. Το λες όμως καμπανάκια, σφαλιάρες, πληγές, ουλές.
Γιατί πρέπει εγώ, να λύσω όλων τα προβλήματα; Γιατί πρέπει να είμαι ο καλύτερος ακροατής, ο ακούραστος θεραπευτής ψυχών, ο άνθρωπος που θα τρέξει για όλους, η καρδιά που θα χωρέσει τους πάντες και τα πάντα και η ψυχή που θα πρέπει να ξεχάσει και να συνεχίσει αυτόν τον ανελέητο αγώνα.
Έναν αγώνα που θα βγάλει πού; Πότε θα φανεί ο τερματισμός και ποιο στεφάνι θα παραλάβω; Θα προλάβω; Ευτυχισμένος τελικά είναι όποιος κοιτάει τον εαυτό του, όχι τον εαυτούλη του, και δεν τον απασχολεί το οτιδήποτε άλλο.
Η “τρελίτσα” είναι ο καλύτερος τρόπος ζωής και επικοινωνίας. Δεν λέγεται παρτακισμός, δεν έχει να κάνει με τον εγωισμό. Κανένας δεν απαιτεί, δεν σε κουράζει, δεν σε διατάζει, δεν σου φορτώνεται, δεν σε διαλύει σωματικά και ψυχολογικά. Όταν φτάνει η ώρα εγώ να είμαι ράκος πια, αφού μάζεψα τα πάντα, και έλυσα πολλά από αυτά, κοιτάω γύρω μου και δεν βλέπω κανέναν.
Πεθαίνω, ζω, αδιάφορο για τους πολλούς. Εγώ έδωσα. Δεν πήρα και δεν ήθελα. Αυτό που ήθελα είναι να είμαι απλά καλά! Λάθος δρόμο διάλεξα και λάθος σκέφτηκα. Κακώς άφησα τα περιθώρια και να με χρησιμοποιήσουν και να να με εκμεταλλευτούν. Δεν φταίνε οι άλλοι. Ούτε ελαφρυντικό είναι αυτό, ούτε δικαιολογία. Πασπάλισμα με χρυσόσκονη είναι και ψέμα φτηνό. Φταίω εγώ και καλά να πάθω. Απλά και ειλικρινά!