Γράφει η Ματίνα Νικάκη – MaGio
Το ξέρω πως δεν ακούει λέξη απ’ό,τι του λέω. Ούτε μία! Ξέρω τι κάνει όμως, βάζοντας το χέρι του στο λαιμό μου και τραβώντας με κοντά του, στη θέση μου.
Ντύνοντας εγώ αμέριμνη με χαριτωμένες κουβέντες τη στιγμή, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μπει στο μυαλό μου και να ανακαλύψει τα πάντα..
Έχει αντικρίσει πολλά εκεί μέσα. Σ’ένα εφτάχρονο έχει αδυναμία που αλωνίζει εκεί, ένα επίμονο και πεισματάρικο πλάσμα, αλλά αυτός ψάχνει το δράκο!
Χμμμ… Πολλές φορές τον ψάχνει. Ένα δίκιο το ‘χει! Όλοι μας έχουμε από ένα. Ίσως τρόμαζε αν ήξερε πως τελικά από την πρώτη κιόλας στιγμή τον κοίταζε κατάματα..
Γιατί ο δράκος στεκόταν πάντα μπρος του, γιατί στην πορεία της είχε γίνει ολόκληρη, η ίδια δράκος. Όταν την πρώτη εκείνη φορά τη ρώτησε, “μπορώ να σου πιάσω το χέρι;”.
Σάστισε, κάθισε, αφουγκράστηκε…
Αποφάσισε να μην βγάλει φωτιές, αφού δεν λυσσομανούσε το μέσα της..
Είχε ημερέψει, την είχε ημερέψει, η ηρεμία του, η στοργή του, η αγάπη του!
Δεν το γνωρίζει αυτός ακόμα, ίσως κάποια στιγμή του το πω!
(Ένεκα της ημέρας)