Είσαι έρωτας ΜΟΥ!

Γράφουν ο Γιώργος Καραγεώργος και η Ματίνα Νικάκη – MaGio

Εκείνος:

Η μέρα που σε πρώτο-συνάντησα, κορίτσι μου, δεν ήταν μέρα. Ήτανε σάστισμα, έκπληξη ευχάριστη, κομμένη ανάσα.
Η μέρα που πρώτο-άκουσα τη φωνή σου, δεν ήταν μέρα. Ήταν τραγούδι μελωδικό, ήτανε μουσική υπέροχη που έφτανε μέχρι την ψυχή μου και την ημέρευε.
Η μέρα που σε πήρα αγκαλιά, δεν ήταν μέρα, μάτια μου. Ήτανε σπίτι φιλόξενο, ήτανε θαλπωρή, ήτανε οικογένεια, από εκείνες τις παλιές, τις άρρηκτα δεμένες.

Η μέρα που σε αγάπησα εσένα, σιγά μην ήτανε μέρα! Ήταν η γένεση του κόσμου μου ξανά, από την αρχή, από το μηδέν, απ’ τα θεμέλια. Γενέθλια ήτανε!

Κι αν θες να σου πω και για τη μέρα που μπήκα μέσα σου, γυναίκα μου… Ούτε κι αυτή ήτανε μέρα. Ήταν παράδοση, ήτανε λύτρωση, ήτανε έρωτας, γαμώτο, επιτέλους! Χωρίς επιστροφή και δίχως γυρισμό.
Έρωτας ήτανε, σου λέω, που όμως άρχιζε από Μ και όχι από Ε.
Είσαι έρωτας ΜΟΥ!

Εκείνη:

Τίποτα δεν ήταν ίδιο με ό,τι είχε νιώσει η ψυχή μου ποτέ ξανά. Η ένταση της έλξης και της σιγουριάς συνάμα, πως δεν θα κάνω ένα ακόμα πείραμα. Αλλά τα μάτια μου θωρούν μία επιτυχία, επιτέλους.
Δύο υλικά ίδια, που ενώνονται κι από την πρώτη κιόλας συνάντηση, θαύματα άρχισαν να συντελούνται. Στο μυαλό, στην ψυχή και στο κορμί μας.

Τίποτα δεν έμενε στην ανθρώπινη σαρκική υπόσταση, στην βιαστική εναλλαγή που συμβαίνει στις μέρες μας.
Τίποτα δεν είναι ικανό να διακόψει τη ροή αυτή. Ποτάμι μανιασμένο το πάθος μας, ανίκανοι ακόμα κι εμείς να το γητεύσουμε.

Ένα πάθος παρόν σε κάθε μας επαφή. Σε διαφωνία, σε συμφωνία, στις καθημερινές μας στιγμές, στη βόλτα, στο κρεβάτι μας. Γιατί δεν είναι τίποτα, μα τίποτα αδιάφορο μαζί σου. Ένα πάθος που κάθε μέρα, ώρα και στιγμή βρίσκεται εκεί, αμείωτο, ανεξάντλητο, αθάνατο!

Ακούς; Αθάνατο! Σαν τον έρωτα και την αγάπη μας. Σαν το πολύτιμο “μαζί” μας!