Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
Δεν σκέφτομαι.
Μα αναπνέω.
Δεν ονειρεύομαι.
Μα υπάρχω.
Δεν νιώθω.
Μα ζω.
Έχω πέσει σε αυτό το κενό της ζωής που περνούν οι μέρες ίδιες.
Μόνο ρούχα αλλάζω.
Ούτε καν χτένισμα.
Η δύναμη μιας γυναίκας είναι λέει τα μαλλιά της.
Ακόμα και αυτά κάθε μέρα τα δαμάζω.
Κρύβομαι.
Αναισθητοποιούμαι.
Έχω γίνει μέσα μου πέτρα.
Σαν αυτές της θάλασσας που όσο και αν τις τρώει το κύμα, εκείνες μένουν εκεί.
Χωρίς καμιά φθορά.
Κανένα σημάδι.
Μα είναι εκείνο το μέρος μεταξύ ύπνου και ξύπνιου που βρίσκω ξανά τον εαυτό μου.
Που νιώθω έστω για λίγα λεπτά, μετά από τόσες ώρες φασαρίας και φθοράς.
Είναι εκείνα τα λεπτά που ξαπλώνω, βάζω ακουστικά με τέρμα την ένταση και ταξιδεύω.
Και πετάω ξανά.
Με κουρασμένα φτερά, αλλά πετάω.
Τότε μόνο νιώθω ελεύθερη.
Τότε μόνο νιώθω ζωντανή.
Ελπίζω μια μέρα να καταφέρουμε να πετάξουμε παρέα σε εκείνο το μέρος.
Σε εκείνο το μαγικό τόπο, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου που ο χρόνος σταματά και ο κόσμος δεν υπάρχει.
Ως τότε, θα φυλάω τα καλύτερά μου χαμόγελα για εσένα.
Και ας μην έχω δύναμη.
Και ας μην κοιμάμαι αρκετά.
Εγώ θα σε προσέχω.
Και θα σε θαυμάζω.
Για αυτό που είσαι.
Για αυτό που ξέχασα να είμαι.
Ραντεβού στα όνειρα μας.
Πρωινά και μπερδεμένα τα δικά μου.
Αλλά πού θα πάει.
Θα την βρω την άκρη.