Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Δύσκολη λέξη το “τέλος”!
Δύσκολα να την προφέρεις.
Δύσκολα να την αποφασίσεις.
Θέλει σιγουριά, μα κι αρχοντιά!
Θέλει κότσια να ντύσεις τη λέξη με χιτώνα αυθεντικό και όχι μανδύα με ψεύτικα στολίδια.
Το “τέλος” ζητά τιμή και δόξα!
Τα μισόλογα και οι αοριστίες τύπου, “τέλος σαιζόν” μυρίζουν ανασφάλεια και ναφθαλίνη.
Τα “ήξεις αφίξεις” υπεκφυγές από δεύτερο χέρι μιας ψυχής που ξέχασε το σθένος της.
Το “πήγαινε έλα” ψέμα κουραστικό για μια σχέση που αναζητά την αλήθεια.
Και το ‘χουμε ξαναπεί πως πολλοί άνθρωποι προτιμούν ένα βολικό ψέμα, παρά την αλήθεια.
Πριν το τέλος, πέφτουν οι μάσκες, φανερώνονται τα αφανέρωτα και το έργο αργοπεθαίνει γιατί δεν ενέπνευσε το κοινό.
Ο πρωταγωνιστής απογοήτευσε γιατί τελικά υποδύθηκε τον κομπάρσο και έφυγε κρυφά σαν λιποτάκτης.
Θέλει κότσια το τέλος!
Θέλει σαφήνεια και ανθρωπιά.
Θέλει να κοιτάξεις τον εαυτό σου στα μάτια και να του πεις τι μπορείς και τι δε μπορείς, τι θέλεις και τι δε θέλεις.
Έτσι να κοιτάξεις στα μάτια και τον άλλο, όπως κοιτά το κοινό τους ηθοποιούς σε παράσταση θεατρική.
Αλλιώς κράτα τις φθηνές σου δικαιολογίες, τα μισόλογα για αυτούς που βολεύονται με τα μισά και άντε στο καλό, όπως εσύ νομίζεις.
Γιατί νομίζεις, δεν ορίζεις!
Γι’ αυτό “πιάνεσαι” από αλλού για να φύγεις.
Γιατί σου είναι δύσκολο να μείνεις.
Σου είναι δύσκολο να δεις τον άλλο.
Σου είναι δύσκολο να τον ακούσεις και να τον εμπεριέχεις ολόκληρο.
Δύσκολο να τον αγαπήσεις!
Είναι δύσκολο το τέλος!
Είναι τέρας που ορθώνεται μπροστά σου και σου ξυπνάει μνήμες αλλοτινές.
Είναι ξίφος που διαπερνά την καρδιά σου χωρίς σταγόνα αίμα να κυλήσει.
Είναι βουβός πόνος, ανέκφραστος, που ταράζει τα μέσα σου και ασθμαίνοντας να βιωθεί γυρεύει.
Είναι δύσκολο το Τέλος γιατί ποιος μπορεί να βουτά στα βάθη της καρδιάς του χωρίς να φοβάται τι θα βρει;
Είναι δύσκολο το τέλος γιατί σου ζητά συστάσεις, διαπιστευτήρια, απολογισμό, και ποινικό μητρώο.
Είναι δύσκολο το τέλος, θέλει χρόνο, προϋποθέτει ωριμότητα, υπομονή και αντοχή.
Με πασαλείμματα νομίζεις πως προχωράς.
Μα αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που μέσα σου θα νιώσεις, πως όποιο τέλος και να αποφύγεις, στο τέλος εκείνο θα έρθει να σε βρει.
Και τότε κάτσε να συζητήσεις με τον εαυτό σου αν η τελεία που έβαλες ήταν άνω ή κάτω.
Κι εκεί… θα με θυμηθείς…
