Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Δεν λείπεις ποτέ απ’ την μέρα μου, απ’ την νύχτα μου.
Δεν λείπεις ποτέ απ’ το θυμικό μου.
Θυμάμαι την μέρα που για να ξεδιψάσω ήπια όλη την υγρή ψυχή σου. Αλλά ποτέ δεν ξεδιψάω.
Κυκλοφορώ διψασμένη και πεινασμένη.
Μόνο με κλειστά μάτια σ’ έχω συνέχεια δίπλα μου και ικανοποιώ τον οισοφάγο μου.
Κλείνω τα μάτια και νιώθω την ανάσα μου να πνίγεται κάθε φορά που σε κοιτάζω και τους παλμούς μου ν’ ανεβαίνουν στα σύννεφα.
Πόσα νιώθω και δεν μπορώ να τα εκφράσω με λόγια.
Οι λέξεις μου είναι τόσο φτωχές κοντά σου που ασφυκτιώ για μια συλλαβή ακόμη.
Γι’ αυτήν την συλλαβή που θα αποκτήσει νόημα μέσα σου και θα σε κάνει πιότερο ευτυχισμένο.
Κλείνω τα μάτια και το μόνο που βλέπω είναι εσένα κι εμένα αγκαλιασμένους.
Μια μεγάλη αγκαλιά για τις δύσκολες ώρες, αυτές που μας κρατούν μακριά.
Κλείνω τα μάτια και σου ψιθυρίζω ”σε θέλω”, εκεί κοντά στο αυτί σου για να το ακούσεις καλά.
Κλείνω τα μάτια και επιθυμώ να με κουρσέψεις όπως μόνο εσύ ξέρεις.
Κλείνω τα μάτια και επιθυμώ την λύτρωσή μου.
Δεν είμαι εδώ, είμαι εκεί δίπλα σου.
Εκεί απ’ όπου δεν έφυγα ποτέ!