Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Εσύ θα μου γελάς, κι εγώ θα γυρίζω τον κόσμο ανάποδα γι’ αυτό το γέλιο σου.
Γιατί σ’ εκείνο το γέλιο βρίσκεται όλη μου η ζωή.
Ό,τι πόνεσα, ό,τι πάλεψα, ό,τι άντεξα, έχει ένα πρόσωπο — το δικό σου.
Δεν ήξερα πως μπορώ να αγαπήσω έτσι.
Να σπάω και να φτιάχνομαι στο ίδιο λεπτό.
Να κουβαλάω κουράγιο όταν δεν έχω πια δύναμη.
Να χαμογελώ ενώ μέσα μου τρέμω, μόνο και μόνο για να μη σε φοβίσω.
Να ξεχνάω κάθε φόβο μου για να απορροφήσω ό,τι φοβίζει εσένα.
Κανείς δεν σε προετοιμάζει γι’ αυτό το “πάντα”.
Για τις νύχτες που δεν κοιμάσαι,
για τα πρωινά που σηκώνεσαι σαν να μην πέρασε τίποτα,
για τις στιγμές που το παιδί σου σε κοιτάει με μάτια καθαρά και σου θυμίζει ποια είσαι.
Για τις στιγμές που το παιδί σου θα βουρκώνει κι εσύ θα βρίσκεις όλη την αυτοκυριαρχία του κόσμου για να μείνεις ψύχραιμη.
Εσύ είσαι η πιο μεγάλη μου αλήθεια.
Εκείνη που δεν χρειάζεται λόγια, ούτε αποδείξεις.
Μεγαλώνεις κι εγώ μικραίνω — όχι από ηλικία, από θαυμασμό.
Πώς γίνεται τόσο φως να χωράει σε ένα σώμα;
Πώς γίνεται μια καρδιά να χτυπάει έξω από το στήθος σου και να συνεχίζεις να αναπνέεις;
Κι όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, το σπίτι, ο κόσμος γύρω σου,
εγώ θα είμαι πάντα εδώ.
Όχι σαν σκιά, αλλά σαν ρίζα.
Να θυμίζω πως από κάπου ξεκίνησες και πως υπάρχει πάντα ένα μέρος να γυρίσεις,
όταν όλα έξω θα μοιάζουν ξένα.
Εσύ θα μου γελάς, κι εγώ θα γυρίζω τον κόσμο ανάποδα γι’ αυτό το γέλιο σου.
Γιατί είναι το μόνο που μου χρειάζεται για να συνεχίζω.
Και όταν έρθει η στιγμή που δεν θα μπορώ να το ακούω κάθε μέρα,
θα το φυλάω μέσα μου σαν προσευχή —
το πιο όμορφο «σ’ αγαπώ» που ειπώθηκε ποτέ χωρίς λόγια.
