Για εκείνο το φιλί, που δεν δώσαμε ποτέ

Γράφει η Purple Rain

Όταν δυο μάτια ρίχνουν δίχτυα να σε πιάσουν και εσύ σπαρταράς στο πέρασμα τους μα ξεφεύγεις.

Όταν δυο μάτια σε τραβάνε σαν μαγνήτης, αλλά εσύ πας ενάντια στους κανόνες της φυσικής και της ζωής και κάνεις το δικό σου.

Αλλάζεις τροχιά .

Τότε θα είσαι απλά καταδικασμένος αυτά τα δυο μάτια να σε κυνηγάνε μια ζωή.

Κρύβονται πίσω από νέες αγάπες.

Κρύβονται πίσω από εκλογικεύσεις.

Βουτάνε στη λίμνη της λήθης.

Δεν υπάρχουν πια εδώ.

Έχεις προχωρήσει και εσύ και έχεις φτιάξει τη ζωή σου.

Βρήκες κάτι πιο αληθινό.

Και όπως είναι λογικό και καλύτερο για εσένα.

Έχεις ξεχάσει.

Κι όμως υπάρχουν στιγμές δεν ξέρεις πως, δε ξέρεις από πού ζωντανεύουν ξαφνικά.

Οι αισθήσεις παίρνουν φωτιά.

Ναι , μα κρατα για λίγο.

Σαν μια πολύχρωμη πεταλούδα που έρχεται για ένα λεπτό και κάθεται στο δάκτυλο σου.

Τη θαυμάζεις και ύστερα χάνεται.

Και την ξεχνάς και εσύ.

Οι μνήμες υπάρχουν μέσα σου.

Είναι κάπου θαμμένες σ’ ένα συρτάρι.

Δεν τις κοιτάς πλεον.

Δεν ασχολείσαι μαζί τους.

Υπάρχουν όμως, είναι και αυτές κομμάτι μας.

Μην διαγράφεις τίποτα.

Γιατί διαγράφεις και αυτό το κομμάτι σου.

Μη ζεις όμως μέσα από αυτές γιατί ο χρόνος που έχει ο καθένας μας είναι λιγοστός.

Και είναι κρίμα να χαραμίζεται σε καταστάσεις που έχουν παρέλθει.

Άσε τον εαυτό σου λίγο να χαθεί σαν να κοιτάει παλιές φωτογραφίες.

Χόρεψε στη ζάλη τους.

Μέθυσε από τα αρώματα τους.

Μα έλα πάλι πίσω.

Κλείσε το άλμπουμ και βάλε τις αναμνήσεις πάλι στη θέση τους.

Εκεί ανήκουν στο βάθος του συρταριού.

Σε κάποιο κρυφό πατάρι του μυαλού σου.

Σε μια γωνιά της καρδιάς σου.

Ας μην κάνουν λοιπόν κατάληψη.

Πόσα λεπτά πήγαν χαμένα μάτια μου.

Πόσες σκέψεις και πόσα όνειρα.

Πόσες στιγμές μοναξιάς θυσιασμένες για ένα τίποτα..

Ή μάλλον για ένα κάτι…

Για μια ανάμνηση που έμεινε ανάμνηση..

Και για ένα φιλί που δεν δόθηκε ποτέ.

Κι όμως ναι, δε το χωράει ο νους σου.

Πως αυτό το φιλί δεν δόθηκε ποτέ.