Γενναιότητα είναι να επιτρέπεις να λένε για σένα πίσω σου, γιατί μπροστά σου δεν τολμάνε.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Μην μ’αναζητάς, στο παιχνίδι που ξεκίνησες για μένα χωρίς εμένα.
Δεν θα έρθω.. δεν θα γίνω συμμέτοχη.
Είναι καιρός τώρα που στις προκλήσεις εγωισμού, απαντώ μ’ένα χαμόγελο πλατύ.
Όχι πικρο.. όχι θλιμμένο.
Μ’ένα χαμόγελο αληθινό, από καρδιάς κι από ψυχής.
Δεν θα μπω στη μάχη σου απλά γιατί για μένα.. δεν υφίσταται μάχη.
Σ’έχω κερδίσει στα σημεία και στην ουσία και σ’έχω αφήσει ψευτομαγκιάς και γελοιότητας γωνία, να ψάχνεις φανταστικούς εχθρούς να κατατροπώσεις. 
Δεν θα μπω στον αγώνα σου απλά και μόνο γιατί εγώ έπαψα ν’αγωνίζομαι για εκείνα τα μικρά και τα ασήμαντα.
Έπαψα να δίνω μάχες για όσα δεν μετράνε στην ψυχή αλλά μόνο στον εγωισμό. 
Μάχες εγωισμού δεν θα δώσω.
Τις κέρδισε από καιρό η αξιοπρέπεια αυτές τις μάχες!
Φοβόμουν πάντα τη φωτιά κι εσύ ήσουν το λάδι στην φλόγα που επέτρεπα να καίει.
Κι όσο εσύ ήσουν το λάδι, εγώ φοβόμουν πιο πολύ.
Όχι την φωτιά, τον εαυτό μου την ώρα που θα έπεφτα στην φωτιά για να σε αντιμετωπίσω.
Τώρα πια, στη φλόγα αυτή, γυρνάω την πλάτη και φεύγω.
Δεν είμαι δειλή κι εσύ το ξέρεις πως δεν είμαι.
Μου πήρε χρόνια για να μάθω πως γενναιότητα, δεν είναι οι ατέλειωτες μάχες.
Γενναιότητα είναι να κλείνεις μια πόρτα πίσω σου ήρεμα.
Γενναιότητα είναι να επιτρέπεις σε κάποιον να μιλάει για σένα πίσω σου γιατί μπροστά σου δεν τολμάει να βγάλει λέξη. 
Κι εγώ γενναία ή δειλή, δεν έχει σημασία, την πόρτα στην έκλεισα.
Κάποτε μου είπαν πως όταν θα αγαπήσω αληθινά θα μάθω να προστατεύω τον εαυτό μου και να μην τον ρίχνω στη φωτιά.
Κι είχα γελάσει πολύ γιατί δεν το είχα πιστέψει.
Σήμερα, που δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν να σε προσέχει.. με προσέχω, όσο δεν με πρόσεχα ποτέ!
Γιατί δεν πιστεύω πως κανείς μπορεί να σε προσέξει και να σε φροντίσει όσο εγώ!
Εγωιστικό;
Ίσως… μα κι η αγάπη μια μορφή εγωισμού είναι.
Κι όταν την παιδική ασθένεια της αγάπης την περνάς σε μεγάλη ηλικία..
Είναι… βαριάς μορφής.. και αθεράπευτης!

LoveLetters