Γράφει η Ελένη Κασιμάτη
Όλοι ζούμε μέσα σε κουτιά. Κανόνες, όρια, «πρέπει» που μας κρατούν δεμένους. Μας έμαθαν να παίζουμε ασφαλώς, να μην ξεφεύγουμε από τη γραμμή. «Μη φωνάζεις», «Μην τολμάς», «Μη χαλάς την ισορροπία».
Αλλά ξέρεις κάτι; Η ισορροπία είναι για εκείνους που φοβούνται να πέσουν. Και οι κανόνες είναι για εκείνους που δεν είχαν ποτέ το θάρρος να τους σπάσουν.
Γίνε για μια φορά η εξαίρεση. Μην πας με το ρεύμα μόνο και μόνο επειδή όλοι οι άλλοι το κάνουν. Ρίσκαρε. Φώναξε εκεί που σου λένε να σωπάσεις. Αγάπα εκεί που σου λένε να κρατήσεις απόσταση. Πάρε τη διαδρομή που φαίνεται πιο δύσκολη, μόνο και μόνο για να δεις πού οδηγεί.
Οι κανόνες είναι χρήσιμοι – ναι. Αλλά ποιος έγραψε τους δικούς σου; Ή μήπως ζεις ακόμα με αυτούς που σου φόρεσαν άλλοι; Η κοινωνία, οι γονείς, οι φόβοι σου;
Σκέψου το. Όλα τα όμορφα πράγματα που συνέβησαν ποτέ σε αυτή τη ζωή, ήρθαν από ανθρώπους που είπαν «όχι» στους κανόνες. Που τόλμησαν να είναι η εξαίρεση. Ένας πίνακας που κανείς δεν καταλάβαινε. Ένας έρωτας που φαινόταν ακατόρθωτος. Μια απόφαση που έμοιαζε τρελή.
Δεν σου λέω να γίνεις επαναστάτης χωρίς αιτία. Σου λέω να γίνεις η αιτία. Να γίνεις αυτός ο άνθρωπος που, για μια φορά, δεν ακολούθησε το «πρέπει», αλλά το «θέλω».
Και ξέρεις κάτι; Δεν χρειάζεται να σε καταλάβουν όλοι. Δεν χρειάζεται να ακολουθήσουν. Αρκεί να ξέρεις εσύ πως έζησες αληθινά. Και, ποιος ξέρει; Ίσως γίνεις η έμπνευση για κάποιον άλλον να τολμήσει κι αυτός.
Γιατί η ζωή δεν είναι οι κανόνες που μας έδωσαν. Είναι οι στιγμές που τολμήσαμε να τους σπάσουμε.