Γράφει η Λέλα Σακήλια
Κάποιοι άνθρωποι μιλούν για τον έρωτα σαν να είναι παραμύθι. Σαν να είναι μια όμορφη εικόνα με φίλτρα και σωστό φωτισμό. Σαν να είναι μια συμφωνία ευκολίας, όπου κανείς δεν αναγκάζεται να αλλάξει δρομολόγιο. Δεν λέω, υπάρχει και αυτός ο έρωτας. Ο άνετος. Ο ακίνδυνος. Ο έρωτας-καθιστικό. Που δεν σε σηκώνει απ’ τον καναπέ της συνήθειας. Που δεν σου ζητά να ρισκάρεις ούτε βλεφαρίδα.
Αλλά δεν είναι αυτός που αλλάζει τον άνθρωπο.
Ο πραγματικός έρωτας είναι εκείνος που σου ανατρέπει το πρόγραμμα, την κοσμοθεωρία, τη βεβαιότητά σου. Είναι αυτός που σε ξεβολεύει. Σε σηκώνει απ’ τα εύκολα. Σε βάζει να αναθεωρήσεις όσα νόμιζες δεδομένα. Δεν έχει “πρέπει”, δεν έχει “να το σκεφτώ”, δεν έχει ασφάλειες. Μόνο ένστικτο, ρίσκο, αλήθεια.
Αν δεν πόνεσες λίγο, δεν αγάπησες.
Αν δεν αμφισβήτησες τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν μπήκες ποτέ στο παιχνίδι.
Αν δεν πέρασες νύχτες να παλεύεις με τον εγωισμό σου, μήπως και καταλάβεις τον άλλον λίγο παραπάνω, δεν αγάπησες.
Αν δεν άφησες κάτι που σε βόλευε, για κάτι που σε συγκλόνισε, δεν αγάπησες.
Μείνεις θεατής. Με τα χέρια καθαρά, αλλά την ψυχή άδεια.
Ο έρωτας, αν είναι αληθινός, θα σε βγάλει εκτός τροχιάς. Δεν θα σε ρωτήσει αν έχεις χρόνο, χώρο ή ενέργεια. Θα σου ζητήσει να χωρέσεις τον άλλον στη ζωή σου όχι από υποχρέωση, αλλά από λαχτάρα. Και τότε θα μετρηθείς.
Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι κακό να φοβηθείς. Δεν είναι αδυναμία να διστάσεις. Κακό είναι να κοιτάς μια ζωή από τη γωνία, να μην λερώσεις τα χέρια σου. Να περνάς χωρίς να ζεις.
Να σου δίνεται η ευκαιρία να χαθείς σε κάτι μεγάλο — και να την αρνείσαι από βολή.
Γιατί η αγάπη, μάτια μου, δεν έρχεται να σε κάνει να νιώσεις ωραία. Έρχεται να σε κάνει να νιώσεις ολόκληρα.
Και για να νιώσεις ολόκληρα, πρέπει πρώτα να σπάσεις. Να ξεβολευτείς. Να ζήσεις.
