Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Η προσοχή είναι σαν το ενδιαφέρον. Όταν τη ζητάς, έχει ήδη φύγει. Κι όσο πιο πολύ τη διεκδικείς, τόσο πιο γρήγορα απομακρύνεται. Κάπως έτσι γεννιέται η απλή αλλά σοφή αρχή “αν πρέπει να ζητήσω την προσοχή σου, δεν τη θέλω.”
Δεν είναι αδιαφορία. Είναι αυτοσεβασμός. Γιατί κάπου ανάμεσα στα “μου λείπεις” που δεν ειπώθηκαν και στα “πού είσαι;” που γράφτηκαν αλλά δε στάλθηκαν, καταλαβαίνεις ότι η αξιοπρέπεια είναι πιο ήσυχη από την απελπισία, αλλά πολύ πιο δυνατή.
Όποιος σε βλέπει, δε χρειάζεται υπενθύμιση. Δε χρειάζεται “σήμα”. Ούτε δραματικά stories, ούτε διακριτικά υπονοούμενα, ούτε το κλασικό “είδα ότι είδες”. Όταν κάποιος θέλει να είναι παρών, είναι χωρίς να του το ζητήσεις. Η προσοχή του φαίνεται στη συνέπεια, όχι στη συχνότητα των emoji.
Η αλήθεια είναι πως όλοι έχουμε υπάρξει εκεί. Να σκεφτόμαστε “μήπως να του στείλω;”, “μήπως δεν πρόσεξε;”, “μήπως περιμένει να κάνω εγώ το πρώτο βήμα;”. Όχι, απλώς δεν τον νοιάζει όσο εσένα. Κι αυτό πονάει, αλλά είναι λυτρωτικό, γιατί σε απαλλάσσει από τον ρόλο του ζητιάνου της προσοχής.
Η αγάπη, η φιλία, το ενδιαφέρον, τίποτα από αυτά δεν έρχεται ύστερα από παρακάλια. Έρχεται αυθόρμητα, σαν μήνυμα χωρίς αιτία, σαν βλέμμα που μένει λίγο παραπάνω, σαν άνθρωπος που θυμάται χωρίς ειδοποίηση. Εκεί καταλαβαίνεις ποιος θέλει πραγματικά να υπάρχει στη ζωή σου και ποιος απλώς περνάει τον χρόνο του.
Το να μη ζητάς την προσοχή κάποιου δε σημαίνει ότι δεν τη χρειάζεσαι. Σημαίνει ότι επιλέγεις να μην τη ζητήσεις από λάθος άνθρωπο. Γιατί η αξιοπρέπεια δεν είναι αλαζονεία. Είναι φίλτρο. Κρατά μόνο όσους σε βλέπουν χωρίς να χρειαστεί να φωνάξεις “είμαι εδώ”.
Κι αν κάποιες φορές φαίνεται πως μένεις μόνος, μην ξεγελιέσαι. Είναι απλώς ο χώρος που αδειάζει για να χωρέσουν οι σωστοί. Αυτοί που δεν χρειάζονται υπενθύμιση για να σε εκτιμήσουν.
Γιατί στο τέλος, η αληθινή προσοχή δεν κερδίζεται με κόπο. Προσφέρεται με ψυχή.
Κι αν πρέπει να τη ζητήσεις, δεν αξίζει να τη λάβεις.
