Γράφει η Κατερίνα Παπαδοπούλου
Το παρελθόν είναι βαρύ. Είναι οι πληγές που δεν έχουν κλείσει, οι ιστορίες που δεν τελείωσαν όπως θα θέλαμε, τα «γιατί» που ακόμα τριγυρίζουν στο μυαλό μας. Και το πιο άδικο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να κουβαλήσεις αυτό το βάρος μαζί σου, όταν αποφασίσεις να μπεις στη ζωή κάποιου άλλου.
Κανείς δεν φταίει για όσα πέρασες. Κανείς δεν σου χρωστάει να επουλώσει τις πληγές σου ή να σε κάνει να ξεχάσεις. Αυτό είναι δική σου ευθύνη. Αν δεν έχεις κλείσει τους λογαριασμούς σου με το παρελθόν, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να γεμίσεις το «τώρα» με σκιές και φαντάσματα. Θα ζητάς από τον άλλον να παλέψει με τα δικά σου τέρατα, και αυτό δεν είναι δίκαιο.
Πριν μπεις στη ζωή κάποιου, ρώτα τον εαυτό σου: Είσαι έτοιμη να δώσεις ό,τι χρειάζεται μια νέα αρχή; Μπορείς να δεις τον άλλον για αυτό που είναι, και όχι ως κάποιον που θα γεμίσει τα κενά σου; Αν η απάντηση είναι «όχι», τότε ίσως χρειάζεσαι λίγο ακόμα χρόνο.
Κλείσε τους λογαριασμούς σου. Μίλα για ό,τι σε πονάει, γράψε τα «αντίο» σου, πες τις αλήθειες σου. Μην αφήσεις το παρελθόν να γίνει ο τρίτος άνθρωπος στη σχέση σου. Γιατί, αν το κάνεις, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να πληγώσεις και να πληγωθείς.
Το «μαζί» θέλει χώρο. Θέλει ελευθερία, καθαρότητα, και μια καρδιά έτοιμη να αγαπήσει. Όχι για να γιατρευτεί, αλλά γιατί έχει ήδη βρει τη δύναμη να σταθεί όρθια. Αν είναι να μπεις στη ζωή κάποιου, μπες με θάρρος, με ειλικρίνεια, και με όλη σου την ψυχή. Το παρελθόν δεν έχει θέση εκεί.
