«Αν αγαπάς, άστον να φύγει»: Η μεγαλύτερη μπούρδα που ειπώθηκε για τον έρωτα

Γράφει ο Χάρης Αναστασίου

Ποιος το σκέφτηκε αυτό; Ποιος είχε το θράσος να πάρει τον έρωτα, την πιο ακατέργαστη και έντονη μορφή αγάπης, και να την ντύσει με ψευτοφιλοσοφίες; «Αν αγαπάς, άστον να φύγει». Να φύγει πού; Και γιατί; Ο έρωτας δεν είναι μαραθώνιος υπομονής, δεν είναι ένα άθλημα όπου περιμένεις παθητικά να δεις αν ο άλλος θα γυρίσει.

Αν αγαπάς, κρατάς. Πολεμάς. Παλεύεις με τα φαντάσματα, με τις ανασφάλειες, με τις αμφιβολίες. Ο έρωτας δεν είναι ένα «ας φύγει και ό,τι γίνει». Είναι μια φωτιά που θέλει να την τροφοδοτείς συνεχώς. Και όταν ο άλλος θέλει να φύγει, δεν τον αφήνεις έτσι απλά. Δεν του στρώνεις το χαλί της εξόδου με ένα μεγαλόψυχο χαμόγελο. Του δείχνεις γιατί αξίζει να μείνει.

Γιατί ο έρωτας δεν είναι μια άνετη επιλογή. Δεν είναι μια ευγενική υποχώρηση. Είναι ένας συνεχής αγώνας για να κρατήσεις ζωντανό αυτό που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε εσάς τους δύο. Δεν είναι δειλία, δεν είναι παραίτηση, δεν είναι «αν είναι να φύγει, ας φύγει».

Ξέρεις τι είναι αυτό; Φόβος. Είναι η δικαιολογία που λέμε στον εαυτό μας όταν φοβόμαστε να πολεμήσουμε. Όταν προτιμάμε να καθόμαστε αδρανείς, πιστεύοντας ότι αν αγαπάει, θα γυρίσει. Μα ο έρωτας δεν είναι για τους παθητικούς. Είναι για αυτούς που ρισκάρουν.

Κι αν ο άλλος αποφασίσει να φύγει; Αν πραγματικά θέλει να φύγει, θα φύγει, και κανείς δεν μπορεί να τον κρατήσει. Αλλά τουλάχιστον εσύ θα ξέρεις πως έκανες τα πάντα. Ότι δεν έμεινες σιωπηλός, αφήνοντας το κενό να μεγαλώσει.

Γι’ αυτό, άσε τις μπούρδες. Αν αγαπάς, μην τον αφήσεις να φύγει έτσι απλά. Πάλεψε. Και αν φύγει ακόμα κι έτσι, τότε μπορείς να πεις πως έδωσες ό,τι είχες. Ο έρωτας δεν είναι ένα «αν θέλει, θα γυρίσει». Είναι το «δεν θα σταματήσω να προσπαθώ για σένα, γιατί σε θέλω εδώ». Και αυτό, φίλε μου, δεν είναι αδυναμία. Είναι η απόλυτη δύναμη.