Αντίο χωρίς εις το επανιδείν!

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Καλή και η δική μας ιστορία.

Όλα τα ζήσαμε και τα ζήσαμε και στα κόκκινα!

Και τον έρωτα και τη λαχτάρα και το πάθος αλλά και τον χωρισμό. Όλα πολύ!

Τώρα;

Γιατί πρέπει να σε βλέπω κάθε μέρα; Ξανά και ξανά.

Να σε βλέπω να γελάς, να με κοιτάς, να καπνίζεις με εκείνο τον τρόπο τον μελαγχολικό που σ’ερωτεύτηκα;

Ποιος δικαστής με καταδίκασε σε όλο αυτό; Ποιος δικαστής αποφάσισε τη χειρότερη καταδίκη; Να σε βλέπω. Όχι δεν το αντέχω. Δεν μπορώ να σε αποφύγω. Δεν ξέρω αν θέλω κιόλας. Κι εσύ; Εσύ έμαθα προχώρησες. Κι αφού προχώρησες γιατί δεν παίρνεις τα μάτια σου απο πάνω μου; Γιατί; Γιατί μ’αφήνεις να καίγεται το μυαλό μου;

Γιατί περνάς απο δίπλα μου και το μόνο που ψάχνεις είναι ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα;

Δεν το αντέχω! Δεν το μπορώ!

Φεύγω. Μια και καλή αυτή τη φορά.

Αν μου έμαθε κάτι αυτή η ιστορία είναι να αγαπήσω.

Να αγαπήσω τον εαυτό μου.

Γι’αυτό αντίο χωρίς εις το επανιδείν.