Αλίμονο σ’εκείνον που άξιζε τα πολλά, κι αρκέστηκε στα ψίχουλα..

Γράφει η Γεώρα

Κι αν ήθελα το πολύ, αρκέστηκα στο λίγο, με την πεποίθηση πως δεν άξιζα. Και σχεδόν ναυάγησα στην ίδια μου τη ζωή. Αλίμονο αν μόνος σου υπονομεύεις τον εαυτό σου. Ποιος σου είπε να σε σημαδεύεις κατάματα; Και μετά παραπονιέσαι γιατί σε λένε κακομοίρη.

Πάρε φόρα και κάνε τα όλα ρημαδιό. Ρίξε ένα κλάμα, θρήνησε για τις στιγμές χαράς που σου στέρησες. Χαμογέλασε για όλα εκείνα που θα έρθουν.

Και για εκείνον τον έρωτα που έφυγε, άστο, μην το πολύ σκέφτεσαι. Εσύ ρίσκαρες και τα ρέστα σου και εκείνος σε πούλησε για τα λίγα. Τυφλώθηκες από τις υποσχέσεις που μοσχομύριζαν αλήθεια. Και ξάφνου μπλέχτηκες σε δίχτυα που σε τραβούσαν στο βυθό.

Σαν αυτό που είχε γράψει η Κική Δημουλά ένα πράγμα, σου είπαν «Για σας θα κάνω μία καλύτερη τιμή- είπε το τίποτα στο κάτι- και κείνο το ηλίθιο το ‘χαψε». Και εσύ έτσι κατάντησες. Γι’ αυτό σου λέω άστο να πάει. Να φύγει! Και εσύ κάνε μου μια χάρη πάψε ποια να αρκείσαι στο λίγο. Διεκδίκησε ό,τι σου αξίζει.

Άλλαξε την πεποίθηση σου. Πάψε να βουλιάζεις. Και καρδούλα μου έχε στο νου σου, οι έρωτες πληγώνουν κάποιες φορές, μα πιο πολύ πληγώνεται εκείνος που πούλησε το “πολύ” για να πάει στο “λίγο”, αλλά αργότερα.

Όταν ανταμωθείτε πάλι και εσύ δεν θα τον θυμάσαι, μα εκείνος ακόμα θα φοράει το στίγμα σου. Είναι το πλήρωμα του χρόνου.

Αλίμονο μόνο σε εκείνον που αρκέστηκε να υπονομεύει τον ίδιο του τον εαυτό σε όλα, είτε στον έρωτα είτε στη ζωή. Να θυμάσαι πως εσύ κρατάς το όπλο, γι’ αυτό κατέβασέ το, μην το στρέφεις άλλο πάνω σου! Φτάνει πια!

Πήγαινε για εκείνα τα πολλά που αξίζεις! Και μην αισθάνεσαι ενοχές, τα αξίζεις και με το παραπάνω! Όσο για κείνο το τίποτα που έκανες πολλά, έννοια σου τα καλύτερα είναι μπροστά σου!