Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Αναζητώ τις κατάλληλες λέξεις. Γιατί – βλέπεις – οι λέξεις έχουν τη δύναμη να τραυματίζουν την ψυχή μας. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να γρατζουνάει τα όνειρα, την ηρεμία ή την αγάπη για το τώρα της κάθε στιγμής μας. Μια λέξη είναι αρκετή για να θρυμματίσει το είναι σου, να ταρακουνήσει τη σκέψη σου και να σε κάνει να λυγίσεις, ενώ πριν από το άκουσμά της ήσουν γερός, ξένοιαστος και δυνατός.
Ακόμη και ο χτύπος της καρδιάς γίνεται αλλιώτικος. Πολλές φορές γίνεται πιο γοργός και έχει τη δύναμη να σε συνθλίψει. Κι εσύ γιατί το επιτρέπεις; Πώς μπορείς να αφήνεσαι στο χείμαρρο των λέξεων; Για ποιο λόγο να τρέμεις και να ταλανίζεσαι;
Πραγματικά κανείς δε μπορεί να σου απαντήσει. Ποτέ δε θα υπάρξουν ξανά οι κατάλληλες λέξεις. Υπάρχει πάντα η ιδέα, η σκέψη πως κάτι σε αγγίζει χωρίς να το θες. Και μόνο η υφή του σου προκαλεί ρίγος, δε γίνεται να του κρυφτείς. Ακόμη και αν δε καταφέρεις να αρθρώσεις τα λόγια, η έκφραση του προσώπου σου- πάντα η ίδια- θα σκιαγράφεται στο είδωλο του κατόπτρου.
Μην απαντήσεις. Σε ο,τι σε κάνει να πονάς, να θυμώνεις, να τρως τη χολή σου. Μην απαντάς. Μη σκέφτεσαι τη συνέχεια, τι θα ακολουθήσει και πώς θα αντιδράσεις. Υπάρχει και η αδιαφορία, ένα γερό χαρτί που δεν το διαθέτουν οι πάντες της μάζας. Αδιαφόρησε. Καθετί που σε χαλάει πέτα το σαν τσαλακωμένο χαρτί που πάει στα σκουπίδια.
Λόγια αναμασημένα θυμίζουν ζώα μηρυκαστικά, που συνεχώς αναμασούν την ίδια και την ίδια τροφή. Δεν αξίζει. Κυνήγα ο,τι σε κάνει να γελάς δυνατά χωρίς να φοβάσαι τον κόσμο. Μίλα σε όποιον αξίζει να εισακούσει τα λόγια σου. Αγάπα όποιον πραγματικά διεκδικεί με αγάπη την αγάπη σου. Αυτά τα λίγα για τώρα.
Γιατί η κάθε στιγμή δε μπορεί να κάνει στροφή και να γυρίσει σε σένα. Γιατί η κάθε στιγμή είναι δική σου και όχι των άλλων…