Ήταν μέχρι να ξεχωρίσει ο ένας τον άλλο, μάτια μου!

Γράφει η MaGio

Δεν ήταν δύσκολο, βασικά δεν προσπαθήσαμε και καθόλου, όλα έχουν εξ αρχής τη δική τους φυσική ροή. Ήταν μέχρι να ξεχωρίσει ο ένας τον άλλο, να πει χμμμ τι γίνεται εδώ εαυτέ μου; Αυτή η ψυχή κάτι μου λέει.

Άνθρωποι, με αδυναμίες πάει να πει, ούτε τέλειοι, ούτε αλάνθαστοι ούτε τίποτα εξωγήινοι βρε αδερφέ. Τολμηροί όμως, με δίψα και να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, βασικό, κοινά θέλω, αξίες κι αρχές.

Δεν ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει, έτσι λένε κι έχουν δίκιο τελικά αν μιλήσουμε για εμάς. Σχέση από απόσταση το λένε, τι απόσταση όμως; Εδώ πέρασαν από δίπλα μας άνθρωποι πού το δίπλα τους ήταν στην άλλη άκρη της γης. Πολλά τα χιλιόμετρα που μας χώριζαν, ναι χώριζαν θα πω κι ας μην μπορώ ακόμα να χωθώ στην αγκαλιά σου όταν γαμωτο σου μου λείπεις. Και πώς να μη μου λείπεις τέτοιος που είσαι, ένα λιμάνι φωτισμένο, γιορτινό, να επιστρέφω πάντα για να χαμογελάσω, να φωτίσουν τα μάτια μου, να περιπλανηθω σαν μικρό κορίτσι μές το πανηγύρι της αγάπης σου, κρατώντας με απ’ το χέρι να μου πάρεις ζαχαρωτά, λαχταρώντας να φιλήσω το σταυρό που φοράς στο λαιμό σου και να σου ορκιστώ πως θα σ’ αγαπώ για πάντα!

Μέσα σ’ εκείνη τη φωλιά μας, σ’ εκείνο το μικρό διαμέρισμα, μικρό για τους άλλους, για εμάς ο κόσμος όλος, θα αφήνω πάντα κάτι, ξέρεις εσύ, για να επιστρέφω, όχι ότι χρειάζεται αλλά έτσι γιατί είμαι και λίγο αφελής. Όχι δεν εννοώ το φαγητό στο ψυγείο, ούτε την οδοντόβουρτσα μου, ούτε τα χειμωνιάτικα μου για το χειμώνα που θα έρθει.

Άκου σε με ψυχή μου να σου πω.

Εκεί κάτω από το μαξιλάρι μου, στη μεριά που κοιμάμαι, που ήταν δικιά σου αλλά που χωρίς καμία δυσκολία μου παραχώρησες, σου έχω αφήσει λίγη αγάπη, έτσι μία χούφτα με τα χεράκια μου για όταν λείπω. Όταν δεν θα είμαι εκεί να σε προσέχω να παίρνεις, ναι; Όταν νιώθεις αδύναμος και μου μελαγχολείς βάλε την παλάμη σου κάτω από το μαξιλάρι μου και η αγάπη μου θα είναι εκεί για σένα.

Για όταν, ξέρεις εσύ! Εγώ πάντα θα έρχομαι να σε φροντίζω κι όταν φεύγω θ’ αφήνω πάντα λίγο από το περίσσευμα μου για σένα. Ξέρεις μέχρι πότε θα γίνεται αυτό. Μέχρι να έρθω εγώ να σε προσέχω σαν τα μάτια μου, έτσι δε λέμε τα πολύτιμα μας; Σαν τα μάτια μου!