Τώρα είναι η στιγμή. Εδώ, μαζί μου.
Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Εκείνος νομίζει πως είναι ο προάγγελος της αγάπης.
Φαντάζει μέσα του τόσο μα τόσο μοναδικός. Έτσι τον βλέπω κάθε φορά που με κοιτάζει.
Αξιοπρόσεχτη η αλλαγή που έχει κάνει στην ζωή του και στον εαυτό του. Ώριμος και όμορφος!
Κάνει έναν σάλτο και από την φωλιά της προσωπικότητας βγάζει το αχνό φως της σκιάς να λάμψει σαν ολόγιομο φεγγάρι. Κοίτα πόσο όμορφο είναι, μου λέει.
Ναι, πολύ όμορφο και σε αγαπώ για αυτό.
Με κάνεις να πιστεύω σε εμένα, να αγαπώ την ζωή μου ως υπέρτατο δώρο.
Κοίτα πόσο όμορφη γίνεσαι όταν τα μάτια σου λάμπουν φως! Ψάξε μέσα σου για εκείνες τις όμορφες, αληθινές μα και θαυματουργές αχτίδες φωτός που άγγιζαν την ολότητά σου και το πρόσωπό σου έλαμπε από χαρά!
Κοίτα τώρα και εμένα. Σε αγαπώ πραγματικά γιατί με κάνεις ευτυχισμένο. Η ζωή μου γεμίζει ηλιόλουστες αχτίδες, χάρις σε εσένα.
Κοίταξε λίγο μέσα μου.
Δώσε μου λίγη παραπάνω σημασία, τα χέρια μου να πιάσουν ουράνιες χορδές, τα μάτια μου να δέσουν ουράνια σχοινιά και η καρδιά μου να ακροβατεί στην πατρίδα των θαυμάτων!
Κοίτα με σου λέω. Η ζωή είναι μικρή να αγωνιάς άσκοπα και άστοχα. Τί ψάχνεις να βρεις; Αν ταιριάζουμε πραγματικά;
Τώρα είναι η στιγμή. Εδώ, μαζί μου. Εγώ και εσύ. Εσύ και εγώ. Εμείς μαζί. Όλα μαζί συγκλίνουν ώστε να είμαστε μαζί.
Φοβάσαι. Τί φοβάσαι;
Αφέσου αγαπημένη να ξεδιψάσει το υλικό κορμί, να χαλαρώσει το αστρικό κορμί. Να δροσιστεί το πνευματικό σου σώμα.
Ένα σώμα με δύο ψυχές. Φως εκ φωτός και αλήθεια ως αλήθεια, για εμάς.
Σε χρειάζομαι να ανοίξεις τα μάτια και να δεις καθάρια.
Να βουτήξεις στο κενό και ύστερα να δώσεις μία να αγγίξεις την λίμνη της λογικής.
Σε περιμένω να με ακολουθήσεις, γλυκιά μου.
Να απλώσεις την παλάμη, να αγγίξει τους αιώνες του χεριού μου. Και ύστερα να ενθυμηθεί.
Σε έφερα τώρα κοντά μου για να ενθυμηθείς, αγαπημένη.
Σε εμένα να περπατήσεις και να μείνεις σε εμένα.
Να βαδίζουμε δίπλα δίπλα, ούτε πίσω, ούτε λίγο μπροστά.
Μονάχα δίπλα δίπλα πετυχαίνει το υλικό της πραγματοποίησης ονείρων. Μονάχα δίπλα δίπλα.