Έτσι κι αλλιώς, εμείς μαζί δεν θα ήμασταν

Γράφει η Φλώρα Σπανού.

Όσο και να το θέλαμε δεν θα ήμασταν ποτέ μαζί εμείς  οι δύο.

Θα ήταν τόσα πολλά εκείνα που θα  μας χώριζαν, που δυστυχώς όσο κι αν θα θέλαμε να τα προσπεράσουμε δεν θα μπορούσαμε. Δεν θα μας το επέτρεπαν τα πρόσωπα και οι καταστάσεις.

Όσο κι αν θα σε ήθελα στη ζωή μου δεν θα μπορούσα να σε έχω μέσα σε αυτήν, δεν θα ήσουν τίποτα άλλο παρά μόνο ένας σιωπηλός παρατηρητής. Κι εγώ, εγώ θα ήμουν μια πονεμένη Πηνελόπη, γιατί ποτέ δεν θα γινόσουν ο Οδυσσέας μου όπως δεν θα γινόμουν  ποτέ κι εγώ η Ιθάκη σου. Το απάνεμο λιμάνι σου. Κι όχι γιατί δεν θα το ήθελα αλλά γιατί δεν θα μου το επέτρεπαν οι άλλοι.

Όλοι και όλα  γύρω μας  θα μας το απαγόρευαν.

Μόνο μέσα από τις ματιές μας θα μπορούσαμε  να συναντιόμαστε κάπου κάπου δειλά προσπαθώντας να χορτάσουμε  ο ένας μέσα από  την ύπαρξη του άλλου. Για λίγα λεπτά μοναχά χωρίς να μας έπαιρνε είδηση κανένας. Γιατί βλέπεις μάτια μου αυτό θα ήταν το μόνο παιχνίδι που δεν θα μπορούσε να μας απαγορέψει κανείς.

Το δικό μας κρυφτό, αυτό που θα γινόταν μέσα από τα φευγαλέα βλέμματα που θα ανταλλάσαμε όταν θα βρισκόμασταν σε δημόσιο χώρο. Κανείς, εκτός από μας, δεν θα ήξερε τι θα μπορούσαν να κρύβουν πίσω τους αυτές οι «αθώες» ματιές και τα «τυπικά» χαμόγελα.

Η μόνη αλήθεια που δεν θα μάθαινε κανείς θα ήταν όλα όσα θα έκρυβαν αυτές οι ματιές που θαρρείς κι αν μπορούσαμε να πούμε όλα όσα θα θέλαμε θα ήταν περιττό για εμάς που  θα ξέραμε την ουσία των πραγμάτων.

Οι δυο μας θα ξέραμε  τι θα θέλαμε όπως θα ξέραμε και τι δεν θα μπορούσαμε να έχουμε.

Μιλάω πολύ αινιγματικά, το ξέρω  αλλά μόνο εσύ, μονάχα εσύ μπορείς να με καταλάβεις.

Αλήθεια πονάει τόσο πολύ μάτια μου ο έρωτας. Αυτός  ο ανεκπλήρωτος έρωτας.

Όταν θα σε κοίταζα κι όταν  θα μου χαμογελούσες θα  μου έφτιαχνες την πιο τέλεια μέρα κι αυτό θα ήταν αρκετό  τίποτε άλλο δεν θα είχε σημασία παρά μόνο το χαμόγελό σου. Εκείνο το χαμόγελο που για μένα θα σήμαινε τόσα πολλά.

Δεν θα ζητούσα τίποτα άλλο παρά μόνο να μπορούσα να χανόμουν μέσα σε αυτό το βλέμμα για ώρες ατελείωτες, να χανόμουν και τίποτε άλλο να μην με ένοιαζε, να ήσουν δικός μου, μοναχά δικός μου. Να μην υπήρχε καμία άλλη στη ζωή σου.  Καμία άλλη να μην είχε προλάβει να διεισδύσει στα ύδατα της ψυχής σου παρά μονάχα εγώ.

Και τι δεν θα έδινα για να μπορούσα να σε κρατήσω έστω μια μόνο νύχτα στην αγκαλιά μου. Να χαθώ μέσα στη μαγεία εκείνη που θα μπορούσες να μου προσφέρεις με μοναδικό μάρτυρα το δικό μας φεγγάρι.

Να μην  υπήρχαν όλα εκείνα τα απροσπέλαστα εμπόδια που μας θα κρατούσαν χωριστά.

Μακάρι να σε γνώριζα τότε που οι συνθήκες θα το επέτρεπαν.

Μακάρι να μου δινόταν η ευκαιρία να γύριζα το χρόνο και να τα άλλαζα όλα όταν θα μπορούσα. Τότε που ακόμα θα είχα το περιθώριο για να τα αλλάξω.

Θα ήσουν τόσο κοντά μου και τόσο απίστευτα μακριά μου και θα ‘ταν τόσο άδικο να μην μπορούσα ούτε να σε ακουμπήσω. Γιατί εσύ θα ανήκες σε μιαν άλλη κι εγώ, εγώ θα περίσσευα, δεν θα χωρούσα πουθενά.

Μόνο στις σκέψεις σου, μόνο στα όνειρα σου, μονάχα στη λήθη της ανυπαρξίας σου, μονάχα εκεί βαθιά στην ψυχή σου κάπου κάπως θα χωρούσα να τρυπώσω και να μείνω για πάντα εκεί. Να σου θυμίζω πως βιάστηκες πολύ, μάτια μου, βιάστηκες  να προλάβεις να ζήσεις τη ζωή σου τόσο που όταν το δικό μου βαγόνι έφτανε στο σταθμό εσύ πια γύριζες πίσω από το δικό σου ταξίδι συντροφιά με άλλους συνεπιβάτες .

Θα έτρεμε  η καρδιά μου όταν θα ήσουν  κοντά της, αλήθεια να ξέρες πόσο δυνατά θα χτύπαγε  κάθε φορά που θα  σε αισθανόταν κοντά της, μακάρι να γινότανε τότε  με  κάποιο τρόπο μαγικό να μπορούσες να ακούσεις τους ψιθύρους της και να έβλεπες πόσο τρελά και ακανόνιστα θα χόρευε όταν θα σε ένιωθε κοντά της.

Μα έτσι δεν είναι μάτια μου ο έρωτας; Να νιώθεις την καρδιά να ανεβοκατεβαίνει άτακτα στο στήθος σου, τα χέρια σου να ιδρώνουν, και τις πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι σου; Να βλέπεις τον άλλον και να εύχεσαι με όλη τη δύναμη της ψυχής σου να μπορούσες να χωθείς στην αγκαλιά του;  Να εύχεσαι να ξεκινούσε να σε φιλάει και να μην σταματούσε ποτέ;

Ξέρεις δεν θα μπορούσα ποτέ να πληγώσω κάποιον μόνο και μόνο για να είμαι εγώ ευτυχισμένη. Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και να μπορούσα να τρέξω και να χαθώ σε αυτή την αγκαλιά, να βυθιστώ στη μυρωδιά σου και να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να σε ερωτευτεί. Δεν μπορώ, όμως, να το κάνω.

Γιατί δεν θέλω να πληγώσω κανέναν. Θα ήταν τόσο κρίμα να πληγωνόντουσαν  εκείνοι που μας αγαπούν. Πόσο κρίμα αλήθεια. Να συναντάς  εκείνο τον άνθρωπο που και μόνο από το βλέμμα του νιώθεις ότι κάτι κοινό σας συνδέει, κάτι το  μοναδικό που με τα λόγια δεν εξηγείται και να υπάρχει αυτή η χαοτική απόσταση ανάμεσά σας που να διαγράφει διαφορετικά μονοπάτια για τον καθένα σας.

Έτσι είναι μάτια μου, δυστυχώς ο ανεκπλήρωτος έρωτας πονάει πολύ. Πρέπει να το παραδεχτούμε και να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

Δεν θα είμαστε μαζί. Γιατί ο χρόνος που βρεθήκαμε δεν είναι ο κατάλληλος.

Φαίνεται πως δεν ανεβήκαμε έγκαιρα στο ίδιο βαγόνι.

Φαίνεται πως άλλο επέλεξες εσύ και άλλο εγώ.

LoveLetters