Γράφει η Λέλα Σακήλια
Πόσο κουράζουν πια όλα αυτά τα εφήμερα. Εφήμερα πάθη, γρήγοροι έρωτες, ξεπέτες για λίγο, προσωρινές σχέσεις, μέτρια αισθήματα από μετριότητες.
Κάνει κρύο εκεί έξω και δεν φταίει ο χειμώνας.
Κάνει κρύο από την τόση μετριότητα, από τα τόσα χαμένα φιλιά.
Από τις τόσες χαραμισμένες κραυγές πάθους.
Μην μου λες κι εσύ τα ίδια με τους άλλους.
Τα ξέρω απ’ έξω αυτά τα παραμύθια. Τ’άκουσα, τα ξανάκουσα, τα πιο πολλά από αυτά τα έχω πει κι εγώ!
Έλα να αναστήσουμε έναν έρωτα με σημάδια πάθους στο κορμί και χείλια σκισμένα από τα φιλιά.
Έλα να ζήσουμε έναν έρωτα που δεν θα τον έχουμε προβάρει και δεν θα ταιριάζει με τα κουτάκια και τη ρουτίνα μας.
Δεν θέλω άλλη ρουτίνα, ούτε άλλη ηρεμία!
Θέλω να μου μιλάς και να ταράζεται το “είναι” μου. Να με αγγίζεις και να νιώθω το δέρμα μου να επαναστατεί και να σε ζητάει λίγο παραπάνω.
Θέλω ένα τώρα, χωρίς άλλους συμβιβασμούς, χωρίς άλλους όρους κι όρια.
Χωρίς λίγο, περίπου και μισά!
Αν είναι να μπεις στη ζωή μου, μπες ολόκληρος. Μπες απόλυτα.
Χωρίς άλλη μετριότητα..