Έλα να χαράξουμε στο πρόσωπο λίγες ρυτίδες ακόμα..
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μην μπερδέψεις ποτέ την αγάπη με την ανάγκη να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Τον έρωτα με τον ενθουσιασμό και κάθε άλλη παρολίγον μίμηση που κυκλοφορεί.
Μην χαθείς σε εκείνον το λαβύρινθο που μπερδεύει τις ανασφάλειες με τα ατόφια συναισθήματα.
Σε εκείνους τους δρόμους που βαφτίζεις τις ανάγκες σου με συναισθήματα μόνο και μόνο γιατί δεν θες να περπατάς μόνος.
Μην τη φοβάσαι τη μοναξιά..
Μην φοβάσαι να συστηθείς ακριβώς όπως είσαι στους ανθρώπους.
Χωρίς μάσκα, χωρίς ρόλο.
Μην μπεις σε έναν κυκεώνα που κάθε λέξη θα έχει χάσει το νόημά της, ανάμεσα σε ανθρώπους που θα μπορούσες να ορκιστείς πως κανένας δεν είναι αυτό που δείχνει.
Μην ξεχάσεις ποτέ πως κανείς δεν είναι τέλειος.
Κανείς δεν είναι αλάνθαστος.
Ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε οι γύρω μας.
Κοίτα μας..
Σημαδεμένες ψυχές, σε χαραγμένα από το χρόνο πρόσωπα.
Μέσα στα σημάδια μας είναι χαραγμένες οι στιγμές από το χθες, οι απογοητεύσεις από το σήμερα, οι προσδοκίες που δεν ζήσαμε.
Όλα αυτά που μας διαμόρφωσαν και που για να μην τα εξηγούμε, τα βαφτίζουμε “παραξενιές”.
Με μια μόνο επιλογή..
Να ζήσουμε το τώρα, με πείσμα, με το κεφάλι ψηλά.
Να κάνουμε κι άλλα λάθη, ζώντας!
Να γεμίσουμε στιγμές κι ας χαράξουμε στο πρόσωπο λίγες ακόμα ρυτίδες.
Από γέλια δυνατά κι από δάκρυα αληθινά.
Έτσι, ατελείς, γεμάτοι λάθη, γεμάτοι ζωή, αληθινοί κι ατόφιοι.