Γράφει η Ιωάννα Παπαδοπούλου
Απόψε βράδυ έχει πανσέληνο. Αυγουστιατικο φεγγάρι γεμάτο υποσχέσεις..
Σκέψεις και όνειρα με κατακλύζουν. Προς στιγμήν δακρύζω και βάζω δυο ποτά να πιούμε.
Όμως είμαι μόνη. Δεν πειράζει. Σε περιμένω. Και αν δεν έρθεις απόψε κάποτε θα έρθεις είμαι σίγουρη!
Έχω έμπνευση σήμερα. Παίρνω χαρτί και μολύβι και σου γράφω ένα ερωτικό γράμμα.
Πιστεύω ότι είναι κάτι σαν ευχή. Αυτά που θέλω να σού πω τα ακούσει το φεγγάρι και γίνουν πραγματικότητα.
Πίνω λίγο κι αρχίζω και γράφω. Όπως σου γράφω σου μιλάω κιόλας λες και είσαι πλάι μου και πίνεις παρεα μου.
Η απόλυτη παρακρουση!
Σκέψου τι μου έκανε ό έρωτας!
Δεν την αντέχω αυτή την τρέλα σου λέω.
Ως πότε θα αντέχω να μην σ’έχω;
Ως πότε θα σε βλέπω φιλικά μόνο;
Θέλω ποτό, εσένα και τις συνέπειες.
Θέλω να πιούμε να μεθύσουμε και να εξομολογηθούμε τον έρωτα μας.
Θέλω να μ αρπάξεις απ’την μέση και να με φέρεις κοντά σου. Να χορέψουμε χωρίς να υπάρχει μουσική αγκαλιασμενοι και σιωπηλοί.
Για σένα είμαι τρελή και δεν το ξέρεις!
Δεν τολμώ να στο πω για αυτό το γράφω. Ίσως βρω την δύναμη τελικά και σου το δώσω αυτό το γράμμα. Δεν ξέρω ακόμα..
Δεν είμαι σίγουρη.
Ξανά πίνω και αρχίζω να κλαίω. Πονάω το καταλαβαίνεις; Γιατί δεν μου μιλάς;
Πες κάτι να απαλύνεις τον πόνο μου σε παρακαλώ.
Κοιτάζω το φεγγάρι και συνεχίζω να μιλώ αλλά σαν προσευχή αυτή τη φορά. Σιωπηρά από μέσα μου.
Κάτι μου λέει πως την επόμενη πανσέληνο θα την δούμε μαζί..
Θα πιούμε, θα χορέψουμε, θα ερωτευτούμε περισσότερο.
Γιατί είμαστε ερωτευμένοι απλά κανείς δεν έχει τολμήσει να μιλήσει ακόμη.
Περιμένω ακόμα να ξέρεις…