Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Λένε, πως αν θέλεις κάτι που μέχρι σήμερα δεν είχες, πρέπει να κάνεις κάτι που ως τώρα δεν έκανες…
Και κάθομαι απόψε, σε μια παραλία,σε μια πόλη μακριά σου, πετάω βότσαλα στη θάλασσα και σκέφτομαι πόσες φορές προσπάθησα, πόσες τακτικές χρησιμοποίησα, πόσα τερτίπια, πόσες στρατηγικές για να μπορέσω να ” κλέψω” κάτι από το μυαλό σου.
Κάτι δικό σου, που να ‘ χει το άρωμά σου. Να ζήσω μια στιγμή απ’το ” μαζί”…
Κι ύστερα μετράω, πόσο με ήθελες εσύ και πόσο εγώ. Πόσες φορές σε περίμενα και δεν ήρθες.
Πόσες φορές είπα θα φύγω και πόσες τελικά έμεινα. Σε θυμάμαι ακόμα να μου λες” έννοια σου και θα δεις”, κι ήταν η μόνη υπόσχεση που βγήκε ποτέ απ’τα χείλη σου. Κι εγώ κρατήθηκα γερά απ’αυτή, μην έχοντας τίποτα άλλο από σένα.
Και περίμενα… περίμενα πως κάτι θα αλλάξει, κάτι θα συμβεί. Μα τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δε συνέβη. Εσύ να είσαι πάντα σε απόσταση ασφαλείας κι εγώ στην άλλη άκρη να μεταφράζω σιωπές.
Μέχρι που είπα ” φτάνει. Ως εδώ”.
Άλλο δε μου μεινε για να ελπίζω. Τώρα θα σε σκέφτομαι, μα δε θα το ξέρεις. Θα μου λείπεις, μα δε θα στο λέω. Θα σε ερωτεύομαι, μα δε θα το νιώθεις.
Τώρα, ο,τι αγγίζω θα έχει κάτι από σένα, μα εσύ θα νομίζεις πως σ’έχω ξεχάσει. Τώρα, θα χαθώ, μα δε θα περιμένω να με ψάξεις.
Τώρα, που πέταξα στη θάλασσα την υπόσχεσή σου. Τώρα, που οι λέξεις μου βούλιαξαν. Τώρα, που μ’ έμαθες να χάνω…