Το μόνο που ξέρω, είναι ότι σε θέλω στη ζωή μου
Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Μίλησαμε πριν λίγο. Μέτα από καιρό σε πήρα να δω τι κάνεις. Σου έκανα παρέα στη διαδρομή για άλλο ένα επαγγελματικό σου ραντεβού. Υποχρεώσεις πολλές, βλέπεις, συνώνυμες του τίτλου που φοράς στο επαγγελματικό σου μετερίζι. Επάξιες των ικανοτήτων σου. Είσαι φίρμα του κλάδου σου.
Σε καμαρώνω χρόνια. Έχεις καταφέρει πολλά και συνεχίζεις. Ίσως το ξέρεις. Εμφανίστηκες στη ζωή μου από το πουθενά χρόνια πριν, βουτώντας σχεδόν στην κυριολεξία εμένα από τα μαλλιά, ενώ βούλιαζα σε μια ζωή που είχε ανατραπεί από τα πάντα της. Αρμαγεδών του τότε, κρισάρα ολκής.
Έμαθα πολλά δίπλα σου. Με εύκολο, αλλά κυρίως με δύσκολο τρόπο. Έμαθα όμως κι ότι τα καταφέρνω. Έμαθα να νιώθω καλά ενώ ζορίζομαι, έμαθα να ξεχωρίζω την τρέλα από τη στήριξη. Την εμπιστοσύνη από την άγονη άσκηση εξουσίας. Πάτησα στα πόδια μου, πίστεψα ξανά σε μένα, ενώ πολλοί είχαν τότε φροντίσει ακριβώς για το αντίθετο.
Είχα κι έχω ακόμη ανάγκη χρόνια μετά κι ενώ η ζωή μας μπήκε σ άλλες διαδρομές, από όλο αυτό το πακέτο που κουβαλάς. Την τρέλα σου, την παιδικότητα σου, που σε κατοχυρώνει παντού σαν τον αιώνιο έφηβο. Μια απροσδιόριστη όρεξη για ζωή από ένα πανέξυπνο μυαλό, που κόβει τις στιγμές με το λεπίδι του εντελώς ακομπλεξάριστου είναι του. Οι γύρω σου αντλούν ενέργεια από το φως σου, από αυτό το φαινομενικό κυνηγητό που τους επιβάλεις με τη στάση σου.
Σε ξέρω χρόνια. Η οικειότητα μαζί σου είναι συγκλονιστική επιβεβαίωση του δικού μου σαν από πάντα. Είσαι κομμάτι του κάρμα μου. Το γνωρίζω συνειδητά πλέον, αν και δεν σου κρύβω ότι πάλεψα πολύ για τα το θάψω, ενώ έσκαγε μέσα μου εξ’ αρχής. Πάντα υπάρχεις κάπου γύρω μου κι εμφανίζεσαι στα δύσκολα, στα εύκολα, σε στιγμές περίεργες για μένα. Πάντα καταφέρνεις να μου δώσεις δύναμη, απλά και μόνο επειδή με έψαξες… Με μια κουβέντα. Με ένα τάχα μου άσχετο αστείο σου ακόμη κι αυτά τα με πονηρά υπονοούμενα που λες. Ακόμη και ο ήχος της φωνής σου με σηκώνει κάθε φορά περισσότερο στο ύψος μου, με οπλίζει με δύναμη για ζωή και παραπέρα. Απορώ ακόμη με την τονωτική σου επίδραση πάνω μου.
Δεν ξέρω πως γίνεται όλο αυτό το μαγικο τόσα χρόνια πια, απλά το έχω δεχτεί εντέλει ως τέτοιο. Ευγνωμονώ το μεγαλόπνοο σύμπαν, που τέμνει έτσι τους δρόμους μας. Δεν ξέρω τι είμαστε εμείς οι δύο. Ξέρω τι γίνεται μέσα μου, κάθε φορά που με πλησιάζεις με όποιο τρόπο. Πανηγύρι για ζωή. Κυριολεκτικά…
Δεν ξέρω αν αυτό είναι έρωτας. Νομίζω ότι η ταμπέλα αυτή είναι πραγματικά λίγη για αυτό το απροσδιόριστα πολύ παντού σε μένα! Δεν ξέρω αν θέλω να μάθεις τι παθαίνω, όταν σε νιώθω να ασχολείσαι μαζί μου… Δεν ξέρω αν θέλω να σταματήσουμε να μιλάμε, να φαντάζομαι εγώ, να διαλαλείς εσύ ή θέλω να ανοίξουμε τα χαρτιά μας όλα στις καρδιάς τα συρτάρια και να το ζήσουμε.
Δεν ξέρω ειλικρινά…
Ξέρω ότι σε θέλω στη ζωή μου!