Τολμάς να με ερωτευτείς;

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.

Τολμάς να ακολουθήσεις σε ένα ταγκό που δεν έχεις ξαναχορέψει;
Ένα ταγκό που δεν έχεις ακούσει ποτέ πριν το ρυθμό.
Ξέρεις τα βήματα αλλά δεν ξέρεις εμένα.
Ξέρεις εμένα, αλλά δεν ξέρεις τη μελωδία.
Τολμάς να μπεις σε ένα χορό με το άγνωστο;

Είδα στα μάτια σου τη θλίψη και στα χείλια σου ένα χαμόγελο που δεν ήταν δικό σου.
Ήταν φορεμένο και προβαρισμένο πολύ προσεκτικά.
Δεν σου πήγαινε όμως.
Ήταν ξένο. Δεν σου άνηκε. Δεν του άνηκες.

Σου άπλωσα το χέρι και σε ρώτησα αν τολμάς.
Και τότε είδα στα μάτια σου αυτό που μόνο υπέθετα πως υπάρχει.
Την λάμψη. Το φως.
Μια στιγμή κι ήταν αρκετή.
Μετά έβαλες τη λογική πάλι μπροστά.
Τους ρόλους σου, τις μάσκες σου, τα προβαρισμένα λόγια σου.

Κι εγώ έμεινα να σε κοιτάω.
Έμεινα να σε κοιτάω να γελάς, να μιλάς, να κινείσαι στο χώρο.
Παράξενο αλλά ήταν σαν ο χώρος να σου άνηκε.
Σαν να ήσουν από πάντα εκεί.
Σαν να ήμουν από πάντα ερωτευμένος μαζί σου.
Κι όπως διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας, είδα ξανά εκείνη τη λάμψη.
Είδα ξανά εκείνο το χαμόγελο.
Το στιγμιαίο αλλά υπέροχο χαμόγελό σου.
Κι ας νόμισες πως το έκρυψες.

Εγώ το είδα.
Ήταν εκεί, στην άκρη των ματιών σου και το είδα.
Το ένιωσα όταν αποχαιρετιστήκαμε.
Μια χειραψία τόσο ζεστή, που μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε, ήταν υπόσχεση για την συνέχεια.

Πες μου, τολμάς;