Στον έρωτα, ο τρίτος πάντα περισσεύει!

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

Αλήθεια, όταν απιστούμε έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιόν πραγματικά προδίδουμε;
Σε πρώτη ανάλυση αναμφισβήτητα πληγώνουμε τον άνθρωπο με τον έχουμε σχέση και τον επιλέξαμε να είναι δίπλα μας.
Τα πράγματα, ωστόσο, δεν είναι τόσο επιφανειακά και χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης.
Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να απιστήσει, σημαίνει πως κάτι που έχει ανάγκη, δεν το βρίσκει στη σχέση του και αρχίζει να το αναζητά αλλού.

Ο άνθρωπος συνάπτει σχέσεις γιατί αναζητά ένα απάγκιο, έναν ώμο να ακουμπήσει στις δύσκολες στιγμές, ένα χάδι τρυφερό που θα καταλαγιάσει τις φοβίες του, μια αγκαλιά που θα απαλύνει τη θλίψη του. Χρειάζεται έναν συνοδοιπόρο που να γνωρίζει την αλήθεια του, χωρίς να την κρίνει.
Στις ώρες τις σκοτεινές και τις δύσκολες χρειάζεται κάποιον να του φωτίσει το δρόμο και να τον σηκώσει.

Όλοι αναζητούμε κάποιον που θα μπορούμε να τον εμπιστευτούμε,που θα μας αγαπά και θα τον αγαπάμε με όλο μας το είναι.
Καλώς ή κακώς ο άνθρωπος έχει ανάγκη και από επιβεβαίωση, θέλει να ικανοποιεί τον εγωισμό του.
Είναι στη φύση του, κυλά στο αίμα του.
Όταν δεν παίρνει την απαιτούμενη προσοχή από το ταίρι του, αρχίζει να την επιζητά αλλού.
Θηρίο ολόκληρο γίνεται. Θέλει να νιώσει πως κάπου,κάτι, κάποιον επηρεάζει και έχει δύναμη πάνω του.
Εκείνος που έχει δίπλα του νομίζει πως τον θεωρεί δεδομένο, οπότε ξεκινά να παίζει ένα παιχνίδι καινούργιο,επικίνδυνο που απαιτεί γερά στομάχια.
Γίνεται κυνηγός που αναζητά παθιασμένα το θήραμά του.
Το θήραμα εκείνο που θα του δώσει αυτό που χρειάζεται εκείνη τη στιγμή.
Παίζει με τη φωτιά και το ξέρει.
Αλλά δεν τον νοιάζει.

Το παιχνίδι αυτό, όμως, που επιλέγει να παίξει είναι επικίνδυνο.
Οι παίκτες είναι τρεις.
Εκείνος που απιστεί προδίδει πάνω απ’όλα τον εαυτό του.
Δε μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μοιραστεί αυτό που τον απασχολούσε με τον σύντροφό του.
Να αντιμετωπίσουν μαζί το πρόβλημα και να προχωρήσουν παρακάτω.
Υπάρχει και η περίπτωση η όλη κατάσταση να είναι βολική και για τους δυο, γιατί έχουν μάθει να ζουν στη ρουτίνα τους και να μη θέλουν να ξεφύγουν από αυτήν.
Ίσως και να φοβούνται.

Με την απιστία προδίδουμε τις δικές μας επιλογές, αυτό που με τόσο κόπο έχουμε αγαπήσει και λατρέψει μόνο και μόνο γιατί είμαστε δειλοί.
Κάτι δεν πάει καλά με το μέσα μας σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν τα έχουμε βρει εμείς με τον εαυτό μας για να ξέρουμε τι θέλουμε και να το διεκδικήσουμε.

Μας αναγκάζει κάποιος να μείνουμε σε μια σχέση;

Όχι φυσικά.

Γιατί, λοιπόν, προδίδουμε;

Γιατί πολύ απλά δεν έχουμε τη δύναμη να φύγουμε από αυτό που δε μας ικανοποιεί ή απλά να το αντιμετωπίσουμε και να το διορθώσουμε.

Με την απιστία παύουμε να σεβόμαστε τον άνθρωπο που κάποτε επιλέξαμε, ακυρώνουμε με τις πράξεις μας την αγάπη που του δώσαμε.
Δεν είναι δίκαιο ούτε για εκείνον ούτε και για σένα να πιστεύετε σε κάτι ψεύτικο, που ράγισε και έσπασε.
Όταν σκέψεις για απιστία τριβελίζουν το μυαλό ξεκινά να έρχεται το τέλος.

Πριν λοιπόν, μπερδευτούν τα πράγματα σήκω και φύγε.
Κάψ’τα όλα και προχώρα παρακάτω.
Ο έρωτας θέλει δυο παίκτες.
Αν βάλεις και άλλον στον παιχνίδι τον βεβηλώνεις, τον μολύνεις.
Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να παίζεις με ανθρώπους και αισθήματα;
Δες τι θες και στάσου άξιος πολεμιστής που ξέρει τι θέλει και αγωνίζεται για να το διεκδικήσει.