Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Σ’αγαπάω, να προσέχεις.
Όχι, δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχη να θέλω να είσαι καλά για την ευτυχία σου και τη γαλήνη σου.
Έχω ανάγκη να είσαι καλά, γιατί αν δεν είσαι, δεν αναπνέω.
Έχω ανάγκη να είσαι καλά, γιατί δεν μπορώ να υπάρξω μια στιγμή χωρίς να ξέρω πως αναπνέεις γύρω μου.
Έχω ανάγκη να είσαι καλά, για να πιστεύω πως υπάρχει ένας λόγος για να μην σε μισήσω.
Ναι. Δεν μου είναι εύκολο. Δεν μου είναι εύκολο να μεταβολίσω στην ψυχή μου το θυμό που μου γέννησες.
Κλείνω τα μάτια μου και σε βάζω απέναντί μου.
Και τότε… τότε παγώνω.
Τότε δεν έχω λέξεις σκληρές να σου απευθύνω.
Δεν έχω “κατηγορώ” να σου φωνάξω.
Δεν έχω τίποτα για να σε πονέσω.
Έχω μόνο ενα “σ’αγαπώ” κι ένα “να προσέχεις”
Δεν θέλω να προσέχεις.
Θέλω να ΜΟΥ προσέχεις.
Να προσέχεις για μένα.
Να προσέχεις γιατί μου το υποσχέθηκες.
Να προσέχεις γιατί τώρα πια, δεν μπορώ να το κάνω εγώ για σένα.
Τώρα πια, δεν μπορώ να το κάνω ούτε κι εγώ για μένα.
Τώρα, πρέπει να προσέχεις εσύ για να έχω λόγο να ξημερώνω.
Πρέπει να προσέχεις για να έχω λόγο να λέω “καλημέρα” και να σηκώνομαι κάθε πρωί.
Πρέπει να προσέχεις γιατί πιο πολύτιμο από εσένα, δεν μπήκε στην ψυχή μου.
Να μου προσέχεις, ακούς;